Luther Dickinson ft. Datrian Johnson - Dead Blues Vol. 1

Strolling Bones Records

Een half jaar geleden nog vierde Luther Dickinson met 'Still Shakin'' de vijfentwintigste verjaardag van North Mississippi Allstars-debuut ‘Shake Hands With Shorty’. Maar terwijl wij ons nog de benen vanonder het lijf dansten op die fantastische, opzwepende en opwindende plaat, had hij al een volgend project in de steigers staan.

In oktober verscheen ‘Dead Blues Vol. 1’, een verzameling eigenzinnige covers – zeg maar zeer vrije interpretaties - van oude bluesnummers. Daarvoor sloeg Dickinson de handen in elkaar met zanger Datrian Johnson. Dat deze naam nog geen belletje doet rinkelen, nemen we u niet kwalijk, want Johnson en zijn band The Family Tree moeten de eerste langspeelplaat nog uitbrengen. Maar dat zijn leven altijd in het teken heeft gestaan van “de helende en verbindende kracht” van muziek, bewees hij al door als twaalfjarige aan te treden in het tv-programma ‘Bobby Jones Gospel’.

Maar Johnson is veel meer dan een gospelzanger. Eigenlijk heeft hij lak aan genregrenzen, en doet hij niets liever dan de grenzen van verschillende stijlen aftasten en oprekken. Dat doet hij aan de zijde van muzikanten die actief zijn in rock, blues, soul, funk en jazz. Het leverde de jonge zanger uit North Carolina intussen een indrukwekkend adresboekje op met muzikale geestverwanten en vrienden, en één daarvan is de gerenommeerde jazz- en funktoetsenist John Medeski. Hij was het die Johnson in contact bracht met Luther Dickinson.

Medeski en Dickinson kennen elkaar dan weer van bij de instrumentale bluesjamband The Word en van bij Phil Lesh and Friends, het project van gewezen Grateful Dead-bassist Phil Lesh. Die wilde na de dood van zanger en leadgitarist Jerry Garcia de herinnering aan die legendarische groep levend houden, en speelde sindsdien niet alleen nummers van de ter ziele gegane groep, maar gaf ook – net zoals The Dead live graag deed – vaak een eigen draai aan oude blues- en folksongs door die te vermengen met funk-, jazz- en cosmic-soul-invloeden.

Het is dan ook hier dat de kiem ligt van deze ‘Dead Blues’-plaat. Eén van die vele muzikale vrienden van Phil Lesh was zijn eigen zoon Grahame Lesh. Hij en Dickinson traden sporadisch op onder de naam Dead Blues, en legden zich daarbij uitsluitend toe op de eigenzinnige, Grateful Dead-bewerkingen van blues- en folkklassiekers. Maar terwijl Lesh junior na de dood van zijn vader - vorig jaar - diens werk verderzet met Grahame Lesh & Friends, houdt Dickinson met dit album dus de coverstraditie in ere.

De twee zijn nog steeds bevriend; de plaat wordt opgedragen aan de familie Lesh, en net als op ‘Still Shakin’’ doet Grahame ook hier mee op één track. Spelen verder nog mee op dit album: North Mississippi Allstars-getrouwen Cody Dickinson (drums) en Rayfield “Ray Ray” Holloman (gitaar), en Paul Taylor (aka New Memphis Colorways - drum, bas, gitaar) en Steve Selvidge (van The Hold Steady - spacefunkgitaar). Spilfiguur is uiteraard Luther Dickinson op bas, gitaar en synthesizer, maar dé ster is Datrian Johnson met zijn indrukwekkende zang.

‘Dead Blues Vol. 1’ toont niet alleen aan hoe relatief genregrenzen zijn, maar ook hoe het begrip “cover” erg rekbaar en voor interpretatie vatbaar is. Dickinson vertrok immers niet altijd vanuit de originele versies, maar soms ook van een zelf gecomponeerde baslijn, waar eerst synths en gitaar aan werden toegevoegd, en pas daarna elementen uit de muziek en de teksten van de originele songs. De kern en de ziel van die nummers werden dan wel gerespecteerd, maar door de aankleding en de arrangementen die ze meekregen heeft deze werkwijze eerder weg van een grondige verbouwing.

Op de plaat staan dan ook even verfrissend en vernieuwend aandoende als zwoel klinkende interpretaties van One Kind Favor (ook bekend als See That My Grave Is Kept Clean) van Blind Lemon Jefferson, Who Do You Love van Bo Diddley, Sitting On Top Of The World (van countrybluesband Mississippi Sheiks, maar ook bekend in de versie van Howling Wolf), King Bee van Slim Harpo, Junior Parker-klassieker en Elvis Presley-hit Mystery Train (de enige track die nooit door Grateful Dead werd aangepakt), Minglewood Blues van Noah Lewis Jug Band, I Just Want To Make Love To You van Muddy Waters, Little Red Rooster (van Willie Dixon) en High Heeled Sneakers van Jimmy Reed.

Hoewel deze songs al tientallen keren door andere artiesten onder handen werden genomen, is het Dickinson, Johnson en co toch gelukt er "iets anders” mee te doen en er tegelijk een persoonlijke toets aan te geven. Net zoals Luther Dickinson zichzelf nooit een echte bluesgitarist zal noemen, is deze ‘Dead Blues Vol. 1’ ondanks de titel en de vertrouwd ogende tracklist dus ook geen zuivere bluesplaat.

‘Dead Blues Vol. 1’ staat qua stijl zelfs redelijk veraf van de rauwe, ongepolijste duoplaat die Dickinson vorig jaar nog maakte met JD Slimo, een andere Phil Lesh-alumnus, maar leunt veel meer aan bij de broeierige, soulvolle en funky mengelmoes die we doorgaans geserveerd krijgen door North Mississippi Allstars.

In één woord: héérlijk!