Lyla Foy - Mirrors The Sky

Sub Pop Records

Simpele beats, laagjes elektronica, eenvoudige oorwurm-melodietjes en een warme stem. Londense artieste Lyla Foy (voorheen Wall) in één zin. Haar eerste volledige album, ‘Mirrors The Sky’, is net uit. Ze nam het op op het platteland, weg van haar stedelijke habitat en dat laat zich horen. Naast synthpop en indiepop zit er namelijk ook een goede scheut folk in het album verwerkt.

Met Honeymoon opent het album veelbelovend. Het is een heerlijk kabbelende track - je kan er bijna bij achterover leunen - die zeker op een luie zomeravond zijn verdiensten heeft. Een romantische sfeer, synthdeuntjes en de heel warme, zachte stem van de artieste. Het is een recept dat de hele plaat zal gebruikt worden. De enige andere song, die echter kan voldoen aan de door het openingsnummer geschapen verwachtingen is (single) Feather Tongue.

Het leuke melodietje van I only, het aanstekelijke refreintje van Impossible, de iets wijdsere arrangementen op Easy,... Het is aangenaam; er valt niets op aan te merken, maar het beklijft niet. De liedjes missen diepgang, weerhaakjes, bizarre wendingen. Straightforward percussie, eenvoudige melodietjes, allemaal goed en wel maar er is een moment waarop simpel saai wordt. Vaker wel dan niet belandt ‘Mirrors the Sky’ aan de verkeerde kant van die grens.

Toch is dit geen slecht album en dat is te danken aan de productie. Lyla Foy producete haar plaat zelf en dat deed ze meesterlijk. De laagjes muziek worden quasi perfect op elkaar gestapeld, kleine, subtiele geluidjes vallen schijnbaar achteloos de nummers binnen. Knerpende fietsremmen (of iets in die trant) in I Only, luidende kerkklokken elders,... Het past en vult aan. Er wordt duchtig en vaardig met echo gegoocheld en ook andere effecten worden kundig gehanteerd. De sfeer zit met andere woorden goed. Het is licht, vrolijk, zwevend, fris. Je hoort als het ware de velden en bossen waar de plaat is opgenomen.

Samengevat maakt dit van ‘Mirrors The Sky’ een licht verteerbare zomerplaat. Leuk maar niet memorabel. Het album gaat je aandacht niet vasthouden. Daarvoor is de muziek te simpel/saai. Maar het zweeft door de uitstekende productie wel rustig op de achtergrond.