M!ndgames - Paradox Of Choice
Eigen beheer
Door de moeizame zoektocht naar een nieuwe gitarist (Rudy Van der Veken verkaste definitief naar Portugal) hebben we vijf jaar moeten wachten op de opvolger van ‘MMX’. De komst van de Italiaan Sandro Starita en de nieuwe studio in Londerzeel deden de creatieve sappen bij M!ndgames eindelijk weer stromen. ‘Paradox Of Choice’ is opnieuw een erg genietbaar album en komt zelfs dicht in de buurt van hun beste werk (‘Actors In A Play’ uit 2006). Bovendien reikt zanger en tekstschrijver Bart Schram weer enkele heikele thema’s aan.
Was ‘MMX’ in de eerste plaats een melodieuze rockplaat, dan keert men op ‘Paradox Of Choice’ terug naar de symfonische wortels. De stuwende baslijnen van Maximilian von Wullerstorff en de orkestrale partijen (inclusief trompetgeschal en buisklokken) van Tom Truyers maken van opener The Whistle-blower ons nieuwe, favoriete M!ndgames-nummer. "Truth is a word we’re still trying to define", zingt Schram. Wanneer een kleine, leugenachtige elite over onze levens heerst, zijn klokkenluiders als Edward Snowden en andere anonieme helden nodig om de waarheid aan het licht te brengen. "Our life is well exposed (…) / It’s being watched by all our fellows / in the empire of the dream". Een duidelijke allusie op het afluisterschandaal rond de Amerikaanse inlichtingendiensten die het vertrouwen van hun Europese bondgenoten beschaamden.
The Age Of Plenty gaat op hetzelfde elan verder door de hebzucht van de elite te onderzoeken, waardoor de recente bankencrisis werd uitgelokt. Hebzucht die onze hele samenleving in zijn greep houdt, en Schram erkent dat het materialisme een emotionele leegte probeert te vullen. Maar in onze zoektocht naar verzadiging worden we voortdurend overweldigd door onze keuzemogelijkheden. Die ‘Paradox Of Choice’ is de prijs die we hiervoor moeten betalen. De song eindigt met een verlangen naar vroeger. Maar overromantiseren wij onze jeugd niet teveel? Muzikaal valt The Age Of Plenty in twee helften uiteen, en Schram haalt Roger Hodgson-achtig uit.
Revenge Of The Wizard klinkt typisch M!ndgames (denk aan ‘Actors In A Play’). Het is een parodie op één van de eerste computerspellen voor de Commodore 64 ("Now, enjoy your bluescreen, and by the way I just trashed your firewall"). Maar voor wie de tekst leest als een maatschappelijk statement, is het evengoed de hacker die anoniem toeslaat en zijn verantwoordelijkheid ontvlucht. Requiem For A Dancing World (met verwijzingen naar Pendragon en Saga) en Context? Anyone? herinneren aan Neil Postmans boek Amusing Ourselves To Death (over de geestdodende effecten van de media) dat Roger Waters inspireerde tot zijn sociaal-kritische meesterwerk Amused To Death.
In The Sands Of Time groeit het besef bij een veertiger als Schram dat het leven voorbij de helft is. Het einde suggereert verzoening met de eigen eindigheid. Truyers’ orkestrale manoeuvres worden weer in stelling gebracht in From A Drone’s Perspective. Het is een song over opgroeien en ingaan tegen de massa. We moeten ons verheffen tot drones. Het hier aangereikte ideeëngoed schurkt aan tegen dat van Rush-tekstschrijver Neil Peart, die onder invloed van Ayn Rand schreef over zelfstandigheid en het loslaten van sociaal conformisme. Ook Schram lijkt hier te pleiten voor een libertijnse levenshouding. "Are you ready to rise above?", zo luidt Schrams slotvraag. Ze sluit perfect aan bij de woorden van Aristoteles waarmee het album opent: "Choice, not chance, determines your destiny".