M. Ward - Hold Time

Merge Records

Bij elk studioalbum gaat de muziek van M. Ward een beetje minder rammelen. Nu we bij de zesde aanbeland zijn, benadert de productie de perfectie. Beide aanpakken hebben zo hun goede kantjes. Dus ons hoor je niet klagen over verloren lofi charme. Integendeel, de simpele, compacte liedjes op ‘Hold Time’ zijn dodelijk efficiënt.

Neem nu opgewekte opener For Beginners. Het draagt de aanstekelijke je-ne-sais-quoi van Eels in zich (die “a-ha”), maar is veel zachter en subtieler. Ook de opvolger Never Had Nobody Like You is er eentje om in te kaderen. In dit nummer krijgt M. Ward het goede gezelschap van zijn She & Him metgezel Zooey Deschanel.

Op To Save Me duikt Jason Lytle van Grandaddy op en maakt daar een heel erg goede beurt op synthesizer. Lytles herkenbare sound op toetsen past perfect binnen Wards eigen geluid en tilt het liedje naar een hoger niveau.

De mellotron op Jailbird, de fragiele intimiteit van het titelnummer, de kwetsbare country van Fisher Of Men, M. Wards breekbare stem… Alles wijst op weemoed, zonder ooit stroperig aan te doen. De singer-songwriter weet nostalgie naar de jaren vijftig op te roepen en te assimileren zoals verder enkel Richard Hawley dat kan.

Over de covers zijn we minder te spreken. De hemeltergende bijdrage van Lucinda Williams op Oh Lonesome Me geeft de Don Gibsoncover een hoog Joe Cockergehalte. Hedendaagse Joe Cocker, welteverstaan. De vertraagde, onderkoelde versie Rave On van Buddy Holly lijkt op het eerste zicht een geniale vondst, maar na een keer of vijf is het nieuwe eraf en begint de cover overduidelijk slijtage te vertonen.

Geheel vlekkeloos is dit album niet, maar zelfs de mindere nummers passen naadloos in het hartverwarmende geheel. ‘Hold Time’ is er eentje om heel dicht bij je te houden en ook M. Ward zelf verliezen we niet meer snel uit het oog. Zet dit plaatje op en denk “Next stop: Shangri-La”.