Maarten Van Praag - Shells and Stones

More Land

Maarten van Praag is de naam en ‘Shells and Stones’ is zijn nieuwe ep. Z’n eerste solowerk na zijn tijd als frontman van City to City, een groep die vooral boven de Moerdijk succesrijk was. Maarten van Praag, nu dus alleen op pad. Benieuwd wat dat zou kunnen geven

“Follow the pad you choose, it will lead you” zingt hij in het huppelende openingsnummer Shells and Stones. Het pad dat Maarten gekozen heeft is dat van de wat onbestemde mengzone tussen rock and pop.

Neem nu Rise Ya Crazy Lovers. Dat zou nooit misstaan hebben op platen van Albert Hammond, een absolute pop-/ rockkoning uit de seventies en nog altijd in de luwte hofleverancier voor Tina Turner, Diana Ross, Julio I.,enz. Ook het arrangement is helemaal in diens stijl uitgewerkt. Geef het aan Céline Dion en het wordt gegarandeerd  een wereldhit.

Tijd voor een ballade in de zuiverste singer-songwriter traditie met de typische bekentenislyriek en opnieuw dat intelligente opzoeken van de grenzen tussen pop en rock. Dear Jessica krijgt er nog een leuke mandolinepartij boven op.

We zijn nu halfweg de beluistering en die Maarten van Praag kan ons bekoren. Poor Boy’s Heart welt op uit dezelfde bron. Dat levert – en zeker in dit geval, dat voelen we intussen al – een knappe maar misschien niet la te gedurfde cd op.

Hij heeft de technische zuiverheid van een westcoast-product à la Eagles. De productie is panklaar voor mainstream radio all over the World. Van Praag blijkt bovendien kennelijk zeer goed geluisterd te hebben naar de platen van zijn ouders: in Pigeons and Crumbs zitten productietruckjes uit ‘Sergeant Peppers’ van The Beatles.

Was dat geen muziek, avant-gardistische weliswaar, uit de golden sixties? Inderdaad. En hier wringt misschien een beetje het schoentje. ‘Shells and Stones’ staat vol muziek die in essentie voorbij is. Persoonlijk vinden wij, gezien onze stilaan gevorderde leeftijd, daar niets mis mee maar misschien gaat de huidige jongere garde bij dit soort softe en afgelikte muziek niet meteen meer overstag.

Conclusie: mooie plaat, een beetje uit de tijd en dus, op die manier, toch gedurfd!