Mad About Mountains - Harlaz
Zeal Records
Van alle kanten hoor je positieve geluiden over de nieuwe Mad About Mountains. Dus diepten wij de vorige eerst nog eens op. Gewoon om opnieuw te worden ondergedompeld in de pure schoonheid van die plaat. En nu is er dus ‘Harlaz’ en betrappen wij er onszelf voortdurend op met een schaapachtige glimlach om de mondhoeken te zitten luisteren. Of hoe Piet De Pessemier het hem opnieuw lapt.
Er is continuïteit en er is verandering. Is dat niet wat fans mogen verwachten van een tweede plaat van een band? Piet De Pessemier heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij een boontje – zeg maar boon – heeft voor Neil Young. En nu maakt hij met zijn band de mooiste ode aan de Canadese dinosaurus die je je maar kan indenken. Al beperkt hij zich hier (nog) tot het lowkeywerk. Gezien de huidige evolutie, zit ook daar misschien nog wel meer in, maar intussen blijft hij wel voor de volle honderd procent zichzelf.
Zelf refereert hij aan het werk van Crosby, Stills, Nash & Young en ook daarvan zie je zo de zin in. Het aanstekelijke, bijna poppy Where The Man Waits is er zo eentje die kan wedijveren met die vier grootheden. Tekstueel moesten wij denken aan I’m Waiting For The Man van The Velvet Underground, maar die vergelijking gaat uiteraard niet op omdat het hier gewoon om een heel ander soort man gaat. Bovendien is het een te vrolijk nummer. De originaliteit blijft dus altijd bewaard. Dit zijn nergens kopies.
Soms drijven de songs op een zee van weemoed. Little Lady met de schitterende blazers is zo’n nummer waarvan de melancholie afdruipt. Grote verdienste is dan dat het nergens melig wordt, al zit hij met dit liedje misschien net op het randje. Helemaal anders is het bijvoorbeeld in If You See Her, dat een krachtig statement wordt met de prima gitaarsolo’s. Hier wordt al duidelijk gemikt naar het meer rollende geluid van Neil Young en zit de band niet eens zo ver naast de roos.
Nog zo’n topper is het titelnummer, geïnspireerd door een bos in de buurt van waar De Pessemier woont. De prachtige samenzang, de bubbelbas, de achtergrondvocalen, het deuntje op zich, … het is allemaal even stevig verankerd als de bomen in dat bos. Maar hier is het maar één van de tien schitterende songs. Niet meer, maar zeker ook niet minder.
Met ‘Harlaz’ heeft Mad About Mountains de perfecte balans gezocht en gevonden tussen rustige folkliedjes (hebben wij het schitterende Hurts al vernoemd?) en de meer uitbundige americanasongs. Is het intussen nog te vroeg om al te zitten schuifelen op je stoel in volle verwachting van wat hierop kan volgen? Laat dat voorlopig nog een retorische vraag zijn. Tot zolang genieten wij met volle teugen van dit album.