Madensuyu - Stabat Mater
Suyu Makinesi
We hebben er eventjes op moeten wachten. Maar liefst vijf jaar geleden is het dat Madensuyu ‘D is Done’ uitbracht. Maar het Gentse duo is terug, en dat zullen we geweten hebben. ‘Stabat Mater’ doopten ze hun nieuwe langspeler, naar een middeleeuws gedicht over moeder Gods die het verlies van haar zoon moet dragen. Een loodzware thematiek dus, die resulteert in iets dat veel meer is dan zomaar een plaat.
Maar ‘Stabat Mater’ is in de eerste plaats wel één en al Madensuyu. Opener Crucem bijvoorbeeld klinkt erg bekend in de oren. Ruw, intens en met bulderende gitaren creëren de twee een allesverwoestende muur van geluid. Het is een nummer dat de toon zet voor het hele album, want ‘Stabat Mater’ is een rollercoaster. Enkel het korte intermezzo Hush Hum en afsluiter Haul In / High Tide zorgen voor rustigere momenten op de plaat.
Verder klinkt ‘Stabat Mater’ erg mechanisch en bij momenten zelfs industrieel. De snerende gitaren, de metalige geluiden en de erg aanwezige en opzwepende drums doen Madensuyu rauwer klinken dan ooit. Het geheel lijkt soms te ontsporen, maar nooit raakt het duo de draad kwijt. Van Dolorosa werden we zelfs wat ongemakkelijk. Noiserock zoals dat moet zijn eigenlijk, maar het nummer voelt loodzwaar aan en barst van de nervositeit.
Het moet gezegd worden: van conceptplaten met zulke zware religieuze thema’s, worden we niet echt warm. Op papier dan toch. Want Madensuyu vertaalt deze middeleeuwse hymne wel op een unieke en goede manier. De thematiek is zeer voelbaar en aanwezig in elk nummer. Een moeder, die haar kind verliest, staat garant voor de diepste emoties. En met de energieke drums, al dat gitaargeweld en diepe bassen geven ze deze emoties alle kracht mee, die ze nodig hebben.
Een gesamstkunstwerk willen we ‘Stabat Mater’ niet noemen. Want ondanks de perfecte uitvoering van deze plaat, voelt het geheel soms toch wat exuberant aan. De koorknaap die we horen in Hush Hum en Give legt het thema er te vingerdik op. En dat is jammer, want wat dit tweetal muzikaal doet spreekt boekdelen.
‘Stabat Mater’ drijft je tot het uiterste. Vierendertig minuten word je meegezogen in een tornado van emoties en muzikaal geweld. Pure energie, maar met een donkere kant. En het is deze donkere, diepbedroefde kant die ons tegenhoudt om helemaal weg te zijn van ‘Stabat Mater’. Te veel van het slechte of hoe moet je dat dan noemen?