Madlib & Freddie Gibbs - Piñata

Madlib Invazion

Echt overtuigen deed Freddie Gibbs met zijn laatste projecten niet. Maar door samen te werken met Madlib, de laatste jaren ook een schim van zichzelf, lijken ze elkaar naar een hoger niveau te tillen.

Madlib hoeft geen introductie. Met projecten als Jaylib, Madvillian en Quasimoto klinkt zijn naam als een bel. Hij blijft graag obscure jazzsamples gebruiken en steekt zijn liefde voor het genre dan ook niet onder stoelen of banken. Madlib naait op ‘Piñata’ de nummers aan elkaar met grappige filmskits om vervolgens een warme gloed de huiskamer binnen te laten glijden met  samples van oude platen waarvan je het stof voelt opwaaien. Terwijl de huidige hiphopscene doordrenkt is van de diepe bassen, is dit op zijn minst opmerkelijk. Het kan dus ook nog anders.

Maar Madlib alle lof toewuiven zou Freddie Gibbs te veel oneer aandoen. Zijn teksten zijn rauw en recht voor de raap. Dat hij geen blad voor de mond neemt bewijst hij In het nummer Real, waar hij zijn ex-platenbaas Yung Jeezy een veeg uit de pan - in het vakjargon ook wel een “diss” genoemd- geeft. En dit in een periode waar dissen niet zo bijster veel meer voorkomt: gedurfd .

De naam van de plaat komt voort uit een droom waar Gibbs op een piñata slaat en er cocaïne uitvalt. Laat dit nu ook meteen de rode draad door zijn teksten zijn: Gibbs verkoopt drugs, praat er graag over en Madlib laat met zijn beats uitschijnen dat dit allemaal gebeurt terwijl het zonnetje op zijn smikkel schijnt. Terwijl Madlib de lijnen uitstippelt, flowt Gibbs gemakkelijk mee zonder zijn eigen stijl te verliezen. Een mooie match.

Bij een goede hiphopplaat horen een paar gasten. Madgibbs ging aankloppen bij enkele oudere goden zoals Raekwon en Scarface. Maar zoals het tegenwoordig een topplaat beaamt, is er ook een “posse crew”-nummer aan toegevoegd met een mengelmoes van minder bekende namen (G-Wiz, Suleiman) en toppers zoals Darko van Flatbush Zombies, Casey Veggies en Mac Miller. Die laatstgenoemde wordt duidelijk nog steeds beïnvloed door zijn maat Earl Sweatshirt, die trouwens ook een plek heeft gekregen op Robes, samen met zijn OF kompaan Domo Genesis.

Vooral Danny Brown gooit hoge ogen door zijn nazaal stemgeluid heel fel laten doorklinken op High. Misschien is het gewoon het enorme contrast met de diepe stem van Gibbs, die opvalt. Hoe dan ook blijft Danny een plezier om naar te luisteren.

Lang niet alle nummers op deze plaat zijn toekomstige classics zoals Harold’s, Thuggin of Shame dat zijn. En laat die twee laatstgenoemde nu net twee nummers zijn die in 2011 al uitgekomen zijn als ep onder dezelfde naam. Dit is dus niet helemaal een nieuw project, maar een verzameling , die resulteert uit een mooie samenwerking, die ruim drie jaar stand heeft gehouden.

‘Piñata’ is een plaat die voor veel liefhebbers van het genre hoog op de eindejaarslijstjes zal staan, maar ook de occasionele hiphopliefhebber zal hier een vette kluif aan hebben. Als je een soundtrack nodig hebt die bij het mooie lenteweer past, probeer dan deze eens.