Madness - The Liberty Of Norton Folgate

Lucky Seven Records

Madnessfans moeten wat geduld oefenen. De laatste reguliere plaat dateert van tien jaar geleden, en van de plaat dààrvoor kon je stof uit 1986 wegblazen. Het leeuwedeel van de nieuwe plaat, 'The Liberty of Norton Folgate', werd vorig jaar al live voorgesteld in Londen en de songs vonden hun weg al naar de setlist op de recente tournees, maar hier is dus eindelijk de plaat.

Fijn om nog eens een popplaat voorgeschoteld te krijgen waarop de thematiek en de titel toch een woordje uitleg verdienen. Norton Folgate was eertijds een vrijheid ofte liberty - een gebied met bepaalde onafhankelijkheden - te noorden van Londen. Ondertussen is het opgeslokt door de metropool en herinnert enkel nog een straatnaam aan de vroegere parochie. Madness weeft hierrond een hele "pop-opera", een ietwat pompeuze naam voor een coherente themaplaat.

Na een koperblazersouverture die het midden houdt tussen fanfare en eurosong barst het aanstekelijke We Are London los. Very British, funky en meezingbaar, en meteen een van de leukste nummers op de plaat. De thematiek is ook erg Engels en erg working class. Hoewel de teksten er niet echt uitspringen, denken wij onwillekeurig aan The Kinks als wij al eens naar een tekstflard luisteren.

Met songs als Sugar and Spice, That Close en Rainbows grijpt Madness terug naar de fijne popmuziek waarmee ze hun grootste hits scoorden. Our House en It Must Be Love zijn nooit ver weg. Forever Young, de single Dust Devil, en eigenlijk het gros van de andere tracks pompen aanstekelijk verder op het poppy skaritme dat Madness zo populair maakt.

Op On The Town herkennen we dan weer het riedeltje van Del Shannons The Wanderer. Bingo en het mooie NW5 hebben we ook zeker al eerder gehoord, al schiet het ons niet meteen te binnen waar. Een prijs voor vernieuwing zit er dus zeker niet in. Geeft niet, groepen als AC/DC en Motörhead komen er ook glansrijk mee weg. Waarom zou Madness het niet kunnen?

Een mooie popplaat dus, met fijne, melodische, maar ongevaarlijke arrangementen en goeie maar geen schokkende songs. Geen echt voer voor puristen dus, maar des te verteerbaarder voor de occasionele liefhebber van het Jamaïcaanse muziekgebeuren en vooral de commerciëlere Europese interpretaties daarvan.