Magic Arm - Make Lists Do Something

Switchflicker

Tegenwoordig hoef je zelfs geen band meer bij elkaar te zoeken, want er zijn meer dan voldoende mogelijkheden om alles in je eentje te doen. Magic Arm zoekt op die manier met zijn debuut ‘Make Lists Do Something’ zijn weg in de wondere wereld van de popmuziek.

Marc Rigelsford is eerder toevallig met Magic Arm begonnen. Een vriend vroeg hem om zijn film even snel van muziek te voorzien, maar eigenlijk sleutelde de man al jaren aan zijn sound en had hij vroeger al enkele projecten op poten gezet. Intussen had hij allerlei instrumenten leren bespelen en leren omgaan met Pro-Tools. Het resultaat is een curieuze mengeling van elektronica, folk, blues en rock.

Bij sommige nummers werkt dat perfect. In Widths And Heights weet Rigelsford zijn wat vreemde, vrij hoge stem perfect in de elektronica in te passen. De donkere kant van Magic Arm vind je dan weer terug in Bootsy Bootsy, dat op een of andere manier – die bassen, de wat terneergeslagen vocalen – iets dreigends over zich heeft. Ook hier weegt de elektronica het zwaarst door.

Dat geldt trouwens ook voor Move Out, ook al klinken de analoge instrumenten daar wel meer door. En ook instrumental The Coach House is op die ambivalente leest geschoeid. De stem neemt dan weer een prominente plaats in op Getting The Way. In het refrein dubt hij die, om een gelaagd effect te krijgen. En ook dát werkt.

Voor Outdoor Games gooit Magic Arm het over een heel andere boeg. Hij haalt de akoestische gitaar boven en houdt de elektronica op de achtergrond. En wonderlijk genoeg vallen ook in die combinatie alle stukjes op hun plaats.

Naarmate het album vordert, raken wij de weg af en toe echter wel eens kwijt. De cover van LCD Soundsystems Daft Punk Is Playing At My House is origineel, maar beklijft niet. En ook de herwerking van Leroy Carrs blueskraker Six Cold Feet Of Ground is, hoewel pakkender dan die andere cover, niet helemaal geslaagd.

‘Make Lists Do Something’ is een interessant debuut met enkele mooi uitgewerkte songs, die ons bij momenten aan James Yuill doen denken. Toch overtuigt dit album nog niet helemaal. Maar hoop doet nog steeds leven.