Magnolia Electric Company - Josephine

Secretly Canadian

Zou ze echt bestaan? ‘Josephine’? Dat moeten zowat de eerste gedachten zijn geweest die ons door het hoofd schoten bij de eerste beluistering van deze plaat. Als ze bestaat, heeft ze in elk geval iets om trots op te zijn. Tenminste, als je van de muziek van Jason Molina en zijn Magnolia Electric Co. houdt.

Maar enig onderzoek wees uit dat ‘Josephine’ wordt opgedragen aan Evan Farrell, voormalig bassist en steelgitarist van Magnolia Electric Co. en andere bands als Rogue Wave en The Japonize Elephants. Als je er dan over nadenkt en de plaat nog eens oplegt, zijn er inderdaad heel wat verwijzingen naar het hogere in de liedjes op dit album. Niet dat wij er meteen godsdienstig door geïnspireerd werden, maar als afscheid kan dit in elk geval tellen.

Het valt meteen op dat er een zekere rust van dit album uitgaat. Of is berusting eerder het juiste woord? Op dat vlak vult de muziek de teksten bijna perfect aan. The Rock Of Ages is daarvan waarschijnlijk het beste voorbeeld. Zonder drums en aan een gezapig tempo straalt dit nummer die haast onwezenlijke rust uit.

Niet alle nummers zijn even berustend. Af en toe halen de elektrische gitaren even uit, als willen ze de woede omtrent dit verlies kracht bijzetten. In The Handing Down is er bijvoorbeeld steeds de gitaar die dreigend op de loer ligt, klaar om zijn prooi te bespringen. Maar dan nog is er die onderliggende rust die uitgaat van Molina’s stem. En zelfs de bijhorende solo is nog steeds gedisciplineerd.

Helemaal in de wolken zijn wij van Whip-Poor-Will, dat rust op een akoestische gitaarlijn, enkel af en toe bijgestaan door een steelgitaar. De tekst is schitterend. De referentie naar de hotelkamer waar Molina zit en de manier waarop hij daarop terugkomt verder in het nummer is groots. Of hoe een nummer met een eenvoudige gitaar als ondersteuning toch zo’n kracht kan uitstralen.

Elk nummer straalt de pijn bijna uit, maar toch is er steeds hoop die door de donkere wolken priemt. Of zoals Molina het in Song For Willie zegt : “As long as there are sundowns/ There will always be the west.” Als er een westen is, dan is er ook een oosten en komt de zon de volgende dag ongetwijfeld weer op. En de trompet klaagt.

Jason Molina is één van die zeldzame mensen die in elk van zijn liedjes zijn ziel legt. Steve Albini heeft dat op ‘Josephine’ tot in de details vastgelegd. En wij? Wij zijn gewoon dankbaar om dergelijke parels.