Magnum - Here Comes The Rain

Steamhammer

Je moet het toch maar doen, op het podium staan in je zevenstigste levensjaar. Veel van de hedendaagse muzieksterren halen er de neus voor op, maar je kan er alleen maar respect voor hebben. Magnum is zo’n band die blijft doorgaan. Ze brengen ondertussen een tweeëntwintigste studioalbum uit, dat luistert naar de destijds waarschijnlijk goed gevonden, maar ondertussen licht sarcastische titel  ‘Here Comes The Rain’.

Hoewel, als je band de vijftigste verjaardag al gepasseerd is (met een kort hiaat eind jaren negentig), dan is geen enkel water te diep. De twee originele leden - zanger Bob Catley (zesenseventig) en gitarist-liedjessmid Tony Clarkin (zevenenzeventig) - bruisen nog van de energie en wisten ons zowaar van de sokken te blazen met de eerste single van dit album, Blue Tango. Toen wisten we het al: Magnum is Magnum en dat zal ook zo blijven.

We kunnen nu alvast verklappen dat Magnum (met naast de hoger genoemde heren ook nog toetsenist Rick Benton, bassist Dennis Ward en drummer Lee Morris (ex-Paradise Lost) in de rangen) er op 'Here Comes The Rain' ondanks de pensioengerechtige leeftijd, opnieuw in geslaagd is een gevarieerd en geïnspireerd album uit te brengen. 

Een tweede nummer als Blue Tango, een hard rockend nummer, dat iets heeft van Deep Purple, die andere Britse hardrockgrootheid, maar toch onmiskenbaar Magnum is dankzij het typische stemgeluid van Catley, staat er niet op. Het gros van de nummer zijn eerder midtempo, maar dat nemen we de heren zeker niet kwalijk. De band weet ons immers na vijftig jaar nog steeds te verrassen. Zo horen we in tweede single The Seventh Darkness een aantal geweldige blazersstukken van gastmuzikanten Chris 'BeeBe' Aldridge (saxofoon) en Nick Dewhurst (trompet), die het nummer naar een hoger niveau tillen. Met name het moment waarop de sax de leiding neemt en de gitaar reageert. Een sterk staaltje muzikaliteit.

Een ander hoogtepunt is I wanna live, waarmee de band nog eens duidelijk onderstreept dat het met hen nog niet gedaan is. Of de anti-oorlogssong, het drumloze Broken City, dat vol emotie gezongen wordt. Of de afsluiter Borderline, een trage beuker met geweldig toetsenwerk, die er goed inhakt en laat zien dat Magnum ook nog aan progrock doet.

Zoals al eerder onderstreept: Magnum is Magnum. Zonder twijfel. Het herkenbare stemgeluid van Bob Catley is kenmerkend voor de band. Het album komt trouwens voor de fans van het eerste uur in een aantal interessante versies uit. Er is de cd digipak met een bonus live dvd, een dubbel-lp-versie in zogenaamd “baby blue” vinyl en een gelimiteerde “Deluxe Box Set”.

Jammer genoeg lijkt het ons onwaarschijnlijk dat dit album potten gaat breken, maar we onthouden wel een aantal geweldige nummers en kijken reikhalzend uit naar een tour met het nieuwe materiaal, die blijkbaar eerder aangekondigd werd, maar ondertussen terug is afgeblazen wegens een aanslepende pijn in nek en hoofd bij Tony Clarkin. Als je op die leeftijd wil touren, moet je uiteraard je moment kiezen.