Malummi - The Universe Is Black
Irascible
Downtempo triphopbeats, volle digitale melodieën met af en toe een psychedelisch zinderende en schurende gitaar om de “pop”-stempel te overstijgen. In combinatie met een vrouwelijke stem die niet met zich laat sollen. Wat ons betreft is Malummi de 2024-ste vertolking van Neneh Cherry. Punt uit. Oh ja, en dan vergaten we nog de dikke “fist in your head” waarmee de Zwitserse powergirl zichzelf overtuigt met pakweg honderd maal “I am over you” om dan met een luide schreeuw het tegendeel te bewijzen. Katje zonder handschoenen? Eeeeuh…
En toch zou je kopje-aai willen doen bij een song als You’re Not Goin to Ruin My Day inclusief hoog zalvende stem. De dame zingt niet enkel krachtig en vol (de powerstem van Malummi is echt wel een dikke troef), maar ook oprecht en met autobiografische liefdesproblemen. Zonder franjes en oprecht. En gebroken hartjes zijn nu eenmaal heel herkenbaar en populair in het muzieklandschap.
Dat onderwerp past trouwens prima in de enigszins beladen, stevige triphopsound met ninetiesachtige Sneaker Pimps-accenten en stevige psychedelische gitaarexplosies. Of aan de andere kant in een eerder broos en intiem, akoestisch gitaar-stem-streeldrum-kader. En vanzelfsprekend toont dat laatste omwille van de eenvoud meer de impliciete kracht van Malummi... dachten we dan eerst.
We geven je graag een song als Something op je bordje. Een liedje dat zachtjes steelt in het begin met: “Do you ever think about the things you don’t think about?” Mijmer maar een beetje. Traag, harmonieus en met veel liefde. Maar dan krijg je plots halfweg een paar keer “Why did you go? Why did you go?”, steeds grimmiger met bijna industriële gitaar-beat-elektro-grooves. Met onderliggend kronkelende The Cure-gitaarsolo’s en (te) zwaar onderdrukte powernoise. En dan krijg je ook meteen een nieuw gezicht van deze plaats. Een gezicht dat rockt, dat giert en graait en dat zonder enige twijfel live een publiek kan verpletteren. Gek genoeg blijft dat tintje nogal verstopt op deze plaat.
En nu zijn we er: PRO-DUC-TIE. Want wat is hier gebeurd?!? ‘The Universe Is Black’ zit vol potentieel, vol introverte ambientmomenten vol echo en intimiteit en overdonderende triphop-industrial noise. En vol van alle melodieus verantwoorde tussenvormen. Van broze fluisterzang tot bijna schreeuwende Sinead o’ Connor-power; in een experimentele chaos vol percussie en drums bij Mother. Meteen de absolute winnaar van dit album. Een nummer dat zich qua sterkte kan meten met de legendarische, bijna een uur durende drum’n’bass-ode aan de mama van Goldie. Of nee, met drie uitroeptekens erbij!!!
Oh ja. Hier zijn we er weer: er hapert wel één en ander aan dit album. Want zelfs wij hadden die intrinsieke kracht die begint vanaf de woorden/ “First there was a woman…”? met het juiste knoppenwerk minimaal tien keer sterker kunnen doen klinken. Oppervlakkig rammelende drums, te sterk onderdrukte, scherende gitaarmomenten en digitale effecten die zouden moeten overweldigen, maar nu niet meer dan een vage inkleuring geven, het zijn allemaal indicaties van een ietwat foute productionele puzzel.
We zijn in elk geval een beetje op sterkte gepakt. ‘The Universe Is Black’ wringt een beetje qua sound en afwerking. Maar wat is dit een onwaarschijnlijk krachtig en divers groeialbum! Je doet er maar lekker mee wat je zelf wilt. Wij gaan het sowieso nog een keertje of tien beluisteren en vermoeden (zonder belofte) dat we tegen dan echt helemaal verliefd zullen zijn.