Man Without Country - Maximum Entropy

Cooperative Music

In 2012 stonden ze op Pukkelpop met hun eerste album ‘Foe’ en ze tourden ook al eens met M83. Nu zijn ze terug: Man Without Country. 

Ryan James en Tomas Greenhalf delen een liefde voor elektronica en pop. Dat demonstreerden ze al eens een jaar of drie geleden op hun debuut. De opvolger klinkt een pak voller en zelfbewuster en koppelt Ou Est Le Swimming Pool (RIP Charles Heddon) aan East India Youth, Röyksopp aan The Naked And Famous.

Dat levert een aantal bedwelmende clubsongs op die op hun best klinken als de decibelmeters vervaarlijk uitslaan. De gekmakende single Lawns Of Motion heb je misschien al opgemerkt. Wij dachten eerst dat Sharon Den Adel van Within Temptation haar stembanden had geleend aan het Welsche duo, maar het is de Amerikaanse Morgan Kibby van White Sea (die ook al werkte met M83) die de hoge toon voert op deze onweerstaanbare track.

Voor je aan deze track gekomen bent, heb je al twee andere gevaarlijk lonkende klippen genomen. Zowel Claymation en halve titeltrack Entropy vallen op door hun inventieve synthpartijen waarin zowel de diepte als de hoogte wordt opgezocht.

Het lange Oil Spill kan minder boeien. Het heeft niet echt een usp zoals bijvoorbeeld Love Marriage dat wel heeft met zijn dromerige gezongen intro en intrigerende tekst. Dit is dan weer helemaal geen pompende clubtrack, maar een zweverige wolk dreampop.

En hoe verder we vorderen, hoe ijler de muziek en hoe langer de nummers lijken te worden. Een titel als Deadsea lijkt niets aan de verbeelding over te laten, maar na dik een minuut blijkt er toch nog iets van leven in te sluipen. En Catfish spartelt zich terug richting dansvloer, al lijkt dat eerst niet helemaal te lukken. Pas na twee minuten volgt de extase.

Hetzelfde recept in Romanek dat de eerste vier minuten rustig voortkabbelt om dan toch te sprankelen. Geef ons dan maar Virga, dat er meteen invliegt met handclaps, drumwatervallen en jachtige synths. Toch prefereren we Romanek boven Incubation, dat elk ritme ontbeert en wat blijft hangen als vervelende ochtendnevel. En ook Deliver Us From Evil doet ons naar het einde snakken.

Dat einde is een leuke gimmick: een coverversie van Sweet Harmony van The Beloved en eentje die zich moeiteloos staande houdt naast het origineel.

Afgaande op het openingstrio van dit album wilden we voluit juichen, maar een uur later moeten we concluderen dat de titel de vlag helaas niet helemaal dekt. In plaats van in chaos eindigt ze te braaf.