Manic Street Preachers - Postcards From A Young Man

Columbia Records

Manic Street Preachers hebben er sinds hun ontstaan in 1986 (!) een grillig parcours op zitten. Van snoeiharde underground ('Generation Terrorist') evolueerden ze naar vederlichte poprock (beluister de single Ocean Spray en geef ons gelijk). Maar in één ding bleven ze al die jaren constant: het schrijven van ijzersterke melodieën. Dat is met 'Postcards From A Young Man' niet anders.

Het album voelt aan als een verademing. Op de vorige plaat waren ze behoorlijk diep gegaan – 'Journal for Plague Lovers' was immers gebaseerd op een pak lyrics die Richey Edwards net voor zijn verdwijning had achtergelaten. Het schrijfproces was dan ook een nieuwe reis naar diens inktzwarte heart of darkness.

Misschien als reactie daarop trekt het drietal nu resoluut de kaart van zomerse pop. Rijk gearrangeerd, melodieus bijzonder sterk en besprenkeld met knipoogjes. Nog voor je één noot hebt gehoord, weet je op basis van de songteksten al wat je te wachten staat. Om er maar een paar te noemen: All We Make Is Entertainment, Golden Platitudes, A Million Balconies Facing The Sun.

De belangrijkste conclusie na 'Postcards From A Young Man'? Dat de Manics na tien albums nog steeds verdomd goed weten hoe een sterke popsong te schrijven. Deze plaat vormt dan ook veruit hun sterkste werk sinds 'Everything must Go' uit 1996.

Instant-klassiekers als If You Tolerate This, Your Children Will Be Next en Motorcycle Emptiness staan er dan misschien niet op, je kan heerlijk wegdromen bij (It’s Not War) Just The End Of Love dat teert op een bijna beschamend eenvoudige riff en een heerlijk refrein dat je meteen mee wilt zingen. De titeltrack komt als een lentebries uit de boxen gewaaid en maakt meteen daarna plaats voor het haast belachelijk poppy Hazelton Avenue. En dat bedoelen we dan uiteraard positief.

Wat meer is, de Manic Street Preachers durven hun songs ook kleuren met op papier volstrekt belachelijke ideeën. Zoals een heus lalala-koortje in Golden Platitudes, dat het geheel meteen een I’m From Barcelona-toets geeft. Of de sitar die I Think I Found It inleidt, de strijkers op (It’s Not War) Just The End Of Love.

De groep uit Blackwood heeft duidelijk geen zin meer om zich opnieuw uit te vinden. Tekstschrijver Nicky Wire zoekt nog steeds graag de dunne grens tussen ware emotie en kleffe brij op (“To feel forgiveness you got to forgive”). Maar als dat ingebed ligt in een parel van een popsong mag dat. Alleen jammer dat de plaat nu pas uitkomt want dit is er eentje die zon nodig heeft, opwaaiende zomerjurken en een goede fles rosé. Maar die denken wij er graag zelf bij.