Manic Street Preachers - Rewind the Film

Sony

De keren dat de sympathieke Welshmen van Manic Street Preachers er niet in slaagden om te overtuigen zijn zeldzaam. Ok, ‘Gold Against the Soul’ (1993) was een zwak album, en ‘Know Your Enemy’ (2001) iets te gevarieerd om te blijven hangen. Maar ook op die albums stonden schitterende liedjes. Een enkeling hoorden we bij voorganger ‘Postcards From A Young Man’ (2010) zeuren dat de band niks nieuws deed en de rek eruit was. Onzin natuurlijk. Nu is er dan het elfde studioalbum: ‘Rewind The Film’. Het is een typisch Manic Street Preachers-album en toch slaat de band nieuwe wegen in.

Opvallend zijn de drie vocale gastbijdrages, het hoogste aantal ooit op een Manics-album. Op opener This Sullen Welsh Heart staat singer-songwriter Lucy Rose frontman James Dean Bradfield bij en zingt die solo de laatste drie refreinen loepzuiver en met de mooiste zanglijnen. Een hemelbestormend duet is het resultaat.

Wales blijft de teksten van bassist-tekstschrijver Nicky Wire logischerwijs beïnvloeden. In het grootse, van blazers voorziene jarenzeventigachtige Show Me The Wonder onderstreept hij op treffende wijze de herkomst van de band: “We may write in English, but our truth remains in Wales”.

De titelsong is een nostalgische terugblik, waarin gast Richard Hawley met zijn baritonstem centraal staat. Bradfield accentueert de refreinen, wat zorgt voor een van de hoogtepunten op ‘Rewind The Film’. Naast snufjes ‘This Is My Truth Tell Me Yours’ (het complexe drumwerk van Sean Moore), horen we dat de band experimenteert met nieuwe geluiden. De drums in de coupletsecties zijn daarvan een bewijs.

Builder of Routines laat ook een andere Manic Street Preachers horen met invloeden uit krautrock. Tijdens de coupletten wordt er een haast filmische sfeer gecreëerd die zo op een soundtrack van Angelo Badalamenti had kunnen staan. En dan die mooie hoornpartij van Moore!

Een liedje waar Bradfield niet op meezingt zagen we niet aankomen. Het is namelijk singer-songwriter Cate Le Bon die het Mazzy Star-achtige 4 Lonely Roads zingt. Een bijzondere luisterervaring.

De tweede helft klinkt zoals we van de band gewend zijn, met liedjes als Anthem For A Lost Cause en 3 Ways To See Despair. Toch klinken ook die opvallend fris. Of neem het schitterende (I Miss The) Tokyo Skyline. Een prachtige akoestische parel op een tapijt van Jon Hopkins-elektronica die opent en afsluit met een prachtige vioolpartij.

De politieke afsluiter 30-Year War is een anti-Margaret Thatcherlied en werd geschreven voor diens dood, apri 2013l. Volgens Bradfield is het de meest boze song op het album. We horen inderdaad de woede die het oude werk zo mooi kenmerkte.

‘Rewind The Film’ is het bewijs dat bij Manic Street Preachers de slijt er nog lang niet op zit en de band zelfs vernieuwend uit de hoek kan komen. Eindresultaat: een avontuurlijk en sfeervol album, eentje om in te lijsten.