Manic Street Preachers - Send Away The Tigers
BMG
Drie jaar geleden leek het met de release van 'Lifeblood' bergaf te gaan met The Manic Street Preachers. Ondanks enkele mooi in de oren klinkende popmelodietjes, zoals The Love Of Richard Nixon en Empty Souls, was hun vorig album volgestouwd met kitscherige synthesizers, saaie zanglijnen en eentonige refreinen, die de geloofwaardigheid van de groep een serieuze deuk gaven. De scherpe randjes waren nergens meer te bespeuren en hun ideologie die ze op voorgaande albums bezongen, werd lang niet zo overtuigend gebracht.
Met hun achtste cd 'Send Away The Tigers' zijn de Welshe meesters van de Britpop terug. De plaat is in zekere zin een back to basics-album, omdat het drietal zoals in hun glorietijd vol overtuiging rock- en ander geweld de wereld in katapulteert. Scheurende en loeiende gitaren, prachtig op elkaar ingespeelde baslijnen en inhoudelijk sterke teksten grijpen in songs als Winterlovers en Indian Summer terug naar The Manic Street Preachers zoals we hen kenden in de jaren negentig.
Een meesterwerk zoals 'This Is My Truth Tell Me Yours' of 'Everything Must Go' is 'Send Away The Tigers' echter niet geworden, maar toch telt het album enkele nummers die de festivalweiden deze zomer zullen doen vollopen. En dan denken we in eerste instantie aan het hoogtepunt Autumnsong, dat probleemloos naast hoogvliegers uit de nineties als Motorcycle Emptiness, The Everlasting en A Design For Life had kunnen staan. “So when you hear this autumnsong clear your heads and get ready to run, so when you hear this autumnsong remember the best times are yet to come.” Een refrein dat door de samenhang van James Dean Bradfield’s krachtige stem en het ritmisch gitaarspel onmiddellijk blijft hangen en zonder twijfel luid meegebruld zal worden door de die hard-fans op concerten. Een klassieker.
The Second Great Depression klinkt vrolijker dan de tekst doet uitschemeren. Gedurende ruim vier minuten zingt en schreeuwt Bradfield de demonen uit zijn lijf, alsof hij voorgoed een depressie van zich wil afschudden. “The second great depression lasted longer than I figured, it stuck around and lingered, surrounded me and conquered.” De strijkers, de overweldigende kracht van de gitaren en de mooie intro drukken een stempel op de song, die Manic Street Preachers-fans ook hier herinnert aan lang vervlogen tijden.
In Your Love Is Not Enough gooien de rockers het over een andere boeg. In tegenstelling tot de power die het ganse album in nummers zoals Rendition, I AmJust A Patsy en Underdogs uitstraalt, is Your Love Is Not Enough een luchtig popnummer dat zonder meer voorbestemd is om op commerciële en alternatieve zenders plat gedraaid te worden. Dat heeft in de eerste plaats te maken met de aanwezigheid van Nina Persson van The Cardigans en nevenproject A Camp, die hier een mooi en vertederend duo vormt met de frontman van The Manic Street Preachers. Your Love Is Not Enough heeft een hoger Cardigans-gehalte dan dat het naar The Manic Street Preachers smaakt, maar werd door zijn toegankelijkheid terecht als nieuwe single gekozen.
Dat het ruige Imperial Bodybags net iets té luidruchtig is in vergelijking met de andere songs op 'Send Away The Tigers', is niet verwonderlijk. Imperial Bodybags is een anti-oorlogssong en dan mag het wel eens kletteren. “So come out of the skies, never had the chance to wave goodbye, thrown away and unhappy driven by hypocrisy.”
Afsluiter Working Class Hero -oorspronkelijk van John Lennon- mocht best weggelaten worden op 'Send Away The Tigers', omdat Lennon coveren voor een groep als The Manic Street Preachers net iets té hoog gegrepen is. We troosten ons met de gedachte dat dit de verborgen track op het album is en dat ongeveer zeven van de tien andere nummers op het album de eer van de Britse rockers in stand houdt. The nineties are back en dat geldt ook voor The Manic Street Preachers.