Mannequin Pussy - I Got Heaven

Epitaph Records

Met een naam als dit trigger je natuurlijk menig "dirty mind", maar het zal misschien ook enkele mensen afschrikken die het afdoen als te gemakkelijke aandachtszoekerij. Onterecht, want het viertal levert met het vierde album een heel toffe, coherente en toch afwisselende plaat af.

In een (geslaagde) poging om niet te vervallen in herhaling, schreef de band de nummers voor deze plaat voor het eerst als groep samen in de studio. En met Maxine Steen haalden ze vorig jaar ook een nieuwe gitariste binnen ter vervanging van Athanasios Paul. Dat, in combinatie met de strakke productie van sterproducer John Congleton en de focus op het thema vrijheid, maakt ‘I Got Heaven’ tot de beste plaat van de band uit Phili tot nog toe.

En muzikale vrijheid is altijd al een kenmerk geweest van de band rond Marisa Dabice. Mannequin Pussy liet zich nooit in één vakje dwingen, maar combineerde altijd al invloeden uit verschillende genres als punk, shoegaze en andere (sub)rockgenres. Dat doen ze ook op het vierde album.

Eerste singles I Don’t Know You en Sometimes bevatten sporen uit dreampop, al rockt die laatste lekker weg in het refrein, terwijl OK?OK?OK?OK! even verschroeiend klinkt als de lava die uit een actieve vulkaan vloeit. In dit nummer wisselen Dabice en bassist Colins 'Bear' Regisford elkaar af aan de microfoon terwijl de riff van laatstgenoemde als een wurgslang doorheen de furieuze drums en gitaren kronkelt.

Hier gaat het over loskomen uit een verstikkende relatie, terwijl het openings- en titelnummer I Got Heaven gaat over het zich bevrijden van verstikkende religie. Zelf verbrak Dabice die leiband al lang, hetgeen blijkt uit de zin “I went and walked myself /Like a dog without a leash”. Dezelfde hondse metafoor gebruikt ze in Loud Bark: “Not a single motherfucker who has tried to lock me up / Could get the collar round my neck / Or find one that’s big enough.”

Die raad om zich nooit te laten verknechten kreeg Dabice van haar moeder zoals blijkt uit Of Her, misschien wel het snelste nummer van de plaat en zeker het meest furieuze. Nergens laait het vuur zo hoog op als hier of het moet zijn op Aching, waarin het brandend verlangen naar vrijheid kolkend heet wordt vertolkt.

En toch verlangt Dabice net als ieder ander mens naar liefde. Ook al maakt het haar bang. Daarover zingt ze in afsluiter Split Me Open.” I'm worried I want you / With the power / Of a thousand suns burning as one”. De muzikale toon is hier dan ook eerder kwetsbaar, al barst de song naar het eind toch weer open.

De conclusie kreeg u eigenlijk al van bij het begin. Mannequin Pussy wordt beter met de jaren. En als je ons niet gelooft, check het dan zelf in Trix op 6 juni of op Best Kept Secret.