Manning - Charlestown
Festival Music
Zou het kunnen dat Ian Anderson - nog voor hij het tijdelijke met het eeuwige heeft geruild - gereïncarneerd is in Guy Manning? Afgaande op 'Charlestown' is de vergelijking met het legendarische Jethro Tull zowel in vocaal als instrumentaal opzicht treffend. Niet dat we hier te maken hebben met een kopie, verre van, maar het is met recht aan te nemen dat Manning de draad heeft opgepikt waar Tull hem zoveel jaren terug heeft laten liggen.
De eerste vijfendertig minuten van het titelnummer zijn een nostalgische trip naar de pre-industriële jaren 1800, als een koopvaardijschip zijn gedoemde terugreis uitzet naar Charlestown, aan de kust van Cornwall. Het epische karakter komt vooral tot uiting in de muzikale structuur, waarin diverse stemmingen, tempi en terugkerende thema's op een natuurlijke manier samenhang krijgen.
Op een reis waarop het uiterste gevergd wordt van de mens, zorgen dwarsfluit en sopraansax voor balsem op de gekneusde ziel. Mannings teksten zijn doortrokken van humaniteit, in tegenstelling tot Andersons cynisme op de vroege Tull-platen. Verder zijn het vooral de verhalende stem van Manning (met dezelfde vibratie als Anderson) en de folkarrangementen die de sfeer bepalen.
Na zo'n staaltje van superieur ambachtelijk schrijverschap kan de rest van het album alleen maar tegenvallen. Het moge zo zijn, maar een ballad als Clocks - dat het leven celebreert - is onweerstaanbaar. Dat is in de eerste plaats toe te schrijven aan het leidende mandolinemotief en het lyrische fluitspel.
Maar die fluit klinkt nog meer "Tulliaans" op het met bluesrock geïnjecteerde T.I.C. Hier hoor je echo's van Andersons onderscheiden stijl; een rijke sound door over de fluit te blazen en erdoor te neuriën, zodat de fluit bevrijd werd van haar standaardrol van zoet klinkende versiering. Sinds Anderson kon de dwarsfluit een band leiden die niet aarzelde om het er dik en zwaar op te leggen.
Variaties op thema's uit Charlestown keren nog eens terug in het broeierige Finale. Hier haalt het ensemble (zes spelers naast Manning) alles uit de kast, zoals een Weather Report dat zo goed kon. Waarmee nog eens duidelijk gemaakt is dat Manning geen eendagsvlieg is: 'Charlestown' is al het elfde album van deze creatieve multi-instrumentalist. En nummer twaalf is onderweg.