Manu Chao - SIBERIE M'ETAIT CONTÉEE

Radio Bemba

Honderdvijftigduizend stuks werden er van deze plaat verkocht in Frankrijk. In zes weken tijd was heel de stock de deur uit. Toch was ze nooit bij ons beschikbaar. Tot nu, samen met heel de backcatalogue van Manu Chao.

De kleine Manu werd geboren en groeide op in de grauwe voorsteden van Parijs in een multiculturele omgeving. Zijn ouders, een Baskische en een Galicische journalist, waren het Franco-regime ontvlucht.

Geconfronteerd met onrecht en ongelijkheid zocht hij samen met zijn broer en vrienden een uitweg via de muziek. En dat lukte ook. Toen het Westen in de jaren tachtig de Wereldmuziek ontdekte, bracht dat ook de band van Manu, Mano Negra, veel succes.

In 1995 was het gedaan met Mano Negra, maar Chao ging door. In 1998 bracht hij zijn eerste  soloalbum uit. Eigenlijk een verzameling songs die hij speelde met het Radio Bemba Sound System. En hij scoorde een grote hit met Bongo Bong.

Manu Chao verzette zich niet enkel tegen onrecht, maar ook tegen de taal waarin hij werd grootgebracht. Hij zong in zowat elke taal, maar zo weinig mogelijk in die van Molière. Groot was dan ook de verbazing toen in 2004 ‘SIBERIE M’ETAIT CONTÉEE’ verscheen – enkel in Frankrijk – bij een boek van Jacek Woźniak. Voor het eerst zong Manu Chao enkel in het Frans en verlegde hij zijn accent naar chanson.

Toch was dat zeer toepasselijk want het album is een ode aan de stad aan de Seine. De titel moet eigenlijk gelezen worden als “Si Bérie m’etait contée’, waarbij Bérie waarschijnlijk een verbastering is van Paris. Maar uiteraard verwijst de titel ook naar Siberië. De koude streek in Rusland duikt op in de intro van Petite Blonde Du Boulevard Brune , Sibérie Fleuve Amour  en afsluiter Sibérie.

De plaat heeft ook een ondertitel: ‘A TOUS LES PECHEURS DU FLEUVE AMOUR’. Hier zit een verwijzing in naar de rivier Amur in Siberië, maar de vissers kunnen ook zondaars zijn, want in het Frans zitten pécheurs (zondaars) en pêcheurs (vissers) dicht bij elkaar.

U merkt het al: dit album is meer dan een collage van alle Manu Chao-ingrediënten die je kent van andere platen (de sirenes, de linkse slogans, de mengeling van muzikale stijlen,…) Het is een muzikaal portret van een multiculturele hoofdstad waar tussen al de vuiligheid ook bloemen opschieten. Je moet ze alleen willen zien.  

Er staan drieëntwintig (23!) tracks op deze plaat, maar soms komen stukken tekst en melodietjes terug terwijl in het boekje bij de nieuwe uitgave sommige teksten ontbreken en er andere staan die je niet terugvindt op de plaat. Dat maakt van de beluistering een verwarrende ervaring. Alsof je een wandeling maakt door de achterbuurtstraatjes van Parijs en een paar keer verdwaalt.

Vreemde plaat, maar voor de fans van Manu Chao een onmisbare blik op een fase uit ’s mans carrière.