Maps - Turning The Mind

Mute Records

'Turning The Mind' is de opvolger van het voor de Mercury Prize genomineerde debuut 'We Can Create'. Zanger James Chapman van Maps liet zich vooraf over de nieuwe plaat ontvallen dat de thema’s gemoedstoestanden en drugs zouden zijn.

Als we afgaan op de songtitels, dan heeft hij, wat de drugs betreft, alvast niet gelogen. Wat bijvoorbeeld te denken van I Dream Of Crystal, Valium In The Sunshine of Chemeleon? Heel flauw allemaal, al moet het niet altijd even serieus zijn. Wat hij net voor de release ook liet weten in een interview, was dat hij over dit nieuwe album zelfzekerder en enthousiaster was dan ooit. Helaas delen wij deze mening absoluut niet.
Naar eigen zeggen tapt Maps uit hetzelfde vaatje als Mogwai, My Bloody Valentine en Low. Breed uitwaaierende, lichtjes gestoorde muzieklappen die bijna steevast in chaos eindigen of dat is toch wat wij daaronder verstaan. Maar waar de drie voornoemde groepen de nadruk leggen op gitaren en decibels, kiest het Britse trio resoluut voor synthesizers, meerstemmigheid en voorgeprogrammeerde beats. Resultaat is een soort kringspiervernauwende tongzoen met het slechtste van de jaren tachtig zonder ook maar één spat gevoel of melodie.
Bij momenten leunt Maps immers wel heel dicht bij Pet Shop Boys aan. Maar terwijl dat op het einde van I Dream Of Crystal bijvoorbeeld nog net werkt, zijn ze ons bij Let Go Of The Fear en The Note (These Voices) echter kwijt. Net of Alex Callier – die van Hair Glow, niet Hooverphonic – er zich hoogstpersoonlijk is mee komen bemoeien. Dit is muziek waarbij de grap zo ver te zoeken is dat het zelfs triestig wordt. Zie in dat geval ook de bombast van Muse.
Valium In The Sunshine is in hetzelfde bedje ziek en heeft dan ook nog eens de pech de lulligste songtitel van het jaar met zich mee te moeten slepen. Of wat te denken van Love Will Come, dat met wat verbeelding een single had kunnen zijn van Right Said Fred of, godbetert, van Stefan Everts, toen hij diep in de jaren negentig de hitparades bestormde met I’m The Best, Try To Beat Me.
Nee, Maps is ons ding niet. Verwijzingen en eerbetonen aan geluiden van weleer is één ding, subtiliteit een ander. Op 'Turning the mind' wordt het er zó met de voorhamer in gemokerd dat we er gillend van zijn weg gelopen. Vast en zeker zijn er voor dit soort experimenten liefhebbers weggelegd, maar wij zijn intussen al lang op weg naar de oorarts.