Marco Giongrandi - When Birds Are Calling In The Darkness

Costello's Records

In de muziekscene vond deze Italiaanse muzikant een thuis.

De naam Marco Giongrandi zal wellicht geen belletje doen rinkelen, al was hij al actief in tal van bands en projecten waaronder Soares en Hendrik Lasure. Hij woont een dikke tien jaar in Brussel waar hij muziek studeerde en samenwerkte met heel wat artiesten, meestal in de jazz-, folk- en experimentele wereld. Exact tien jaar geleden bracht hij met ‘Departures' al een debuutalbum uit en dat kreeg ondertussen gezelschap van dit zusje.

Zonder het zo te plannen lijkt hij te mikken op liefhebbers van Nick Drake, Ellioth Smitt, Kevin Morby, Julia Holter en Daniel Rossen. En hij doet dat niet alleen. In zijn band vinden we zijn muzikale broers Hendrik Lasure, Casper Van De Velde en Soet Kempeneer. Zij kleurden mee de nummers in op gitaar, banjo, piano, synths, staande bas, drums en handclaps en koebellen. En dan is er nog muzikale gast Sam Comerford op Long Wait met tenorsax, altfluit, klarinet en basklarinet.

Dat de geboren Milanees geen doordeweekse popmuziek maakt, wordt snel duidelijk. Al van bij opener Maria And The Sea druk je je hoofdtelefoon iets vaster op je hoofd om niets te missen van wat er zich achter de stem afspeelt. Dat is heel wat en toch is er nog voldoende ruimte tussen de noten en de laagjes muziek. Alsof de herfstwind hier en daar toch een kier vond.

Want herfstig klinkt dit plaatje zeker. Zeker bij We Are Leaves en Graveyard waarin de link met Allerheiligen en Allerzielen voor de hand ligt. Maar het begint al bij de albumcover waarop een vlucht duiven een grijze lucht doorklieft. En de plaat werd ook opgenomen in dit jaargetijde, maar dan wel reeds drie jaar geleden. Dat de plaat alsnog uitkomt, is wel een klein gelukje.

Wij wandelen immers maar wat graag mee op Nightwalk, aan een gezapig tempo, in onszelf gekeerd, onszelf afvragend hoe we nog maar eens een nieuw begin kunnen maken na het zoveelste doodlopende straatje. Om dan uit te komen bij de twee mooiste songs van de plaat: het dwarrelende The Doors And The Book en vooral het rijk georkestreerde Long Wait waarin de houtblazers bijna als een panfluit klinken. Wat een wonderbaarlijke song!

En ook al telt de plaat maar acht songs. Na die twee hoogtepunten valt er nog moois te rapen zoals het reeds genoemde Graveyard, waarin Giograndi een magisch-realistisch verhaal verteld over het bezoek aan een kerkhof en hij tegelijk het verdwijnen van zijn oude zelf beweent. En dan is er nog afsluiter Those Things, waarin Giograndi vervaarlijk dicht bij Nick Drake komt. Niet dat we daarom treuren, integendeel!

‘When Birds Are Calling in the Darkness’ is uit op het Italiaanse label Costello's Records, maar is dus wel degelijk van hier… en te koesteren (en te koop via Bandcamp).