Mariachi El Bronx - Mariachi El Bronx (II)

Wichita Recordings

Punkband doet mariachi. Blablabla. U hebt het verhaaltje vast al ergens gehoord. En als dat niet het geval is, zoekt u het maar even op. Niet dat het niet interessant genoeg is, maar hier gaat het om de tweede plaat van Mariachi El Bronx, de reïncarnatie van The Bronx. Intussen is dat verhaaltje gewoon bijkomstig geworden.

Kent u Crystal Frontier van Calexico? Was u ook zo ondersteboven van dat nummer? Dan zit u bij Mariachi El Bronx helemaal op de juiste plaats. De mariachi die de heren uit hun instrumenten schudden, is namelijk bijzonder aanstekelijk en blijkt zelfs geen moment te vervelen. Meer nog, je humeur wordt er merkbaar door opgekrikt, ongeacht of de teksten happy zijn of niet.

Als de trompetten in 48 Roses worden losgelaten en de violen zorgen voor de kalmering van de zenuwen, ben je al meteen verkocht. En het verhaaltje dat zanger Matt Caughthran - voor een keer eens niet de longen uit zijn lijf brullend - opdist komt bijzonder overtuigend over. Caughthran slaagt er ondanks zijn punkachtergrond perfect in dergelijk pech-in-de-liefde-liedje geloofwaardig te doen overkomen. En dat is best een prestatie.

Nu hadden wij hier aanvankelijk onze bedenkingen bij. Dit zou niet blijven duren. Dit ben je na drie nummers beu. Maar steeds opnieuw is er wel iets dat onze aandacht trekt. Dat kan het gevarieerde sologitaarspel van Ken Home zijn of de schitterende trompetten van Brad Magers en Vincent Hidalgo (niet toevallig de zoon van David van Los Lobos). Hoe meer we dit plaatje draaien, hoe meer we eraan verknocht geraken. Om het maar meteen met de nodige grootspraak te zeggen: dit is het beste wat we dit najaar hebben gehoord.

Dat we vooral zot zijn van het nummer dat de band naar zichzelf heeft genoemd en dat er in dat nummer toevallig niet gezongen wordt, doet helemaal niets af aan de beleving die brulboei Caugthran in zijn stem weet te leggen. Mariachi El Bronx wordt gewoon steeds opnieuw naar een hoogtepunt geleid en krijgt halfweg ook nog eens een andere wending mee om uiteindelijk toch opnieuw in dezelfde plooi te vallen.

Elk nummer heeft ongetwijfeld zijn eigen vorm. Luister maar naar Matador dat een soort wals lijkt te zijn. Alle verschillende vormen van mariachi vindt u terug op Wikipedia, maar eigenlijk heeft al die theorie geen enkel belang. Daarvoor is de praktijk veel te spannend en te mooi.

CentroMatic vond zijn alter ego in South San Gabriel en er zijn ongetwijfeld nog enkele bands die met dezelfde bezetting een ander genre aanpakken, maar geen enkele band wijkt zo ver af van zijn homeground als The Bronx. Diep respect en bewondering horen dan ook hun deel te zijn. Dat van ons hebben ze al. Nu dat van u nog.