Marianne Faithfull - Give My Love To London
Naive
Haar Opus Magnum zal wel altijd ‘Broken English’ blijven. Dat dateert alweer van toen de punkgolf salonfähig probeerde te worden, iets waarin Marianne Faithfull toen overtuigend slaagde. Nadien was het voor haar vooral het eeuwige verhaal van vallen en opstaan. Niettemin blijkt Faithfull een overlever te zijn. Dat bewijst ze nog maar eens met haar nieuwe en sterke plaat ‘Give My Love To London’.
Toch nog even ‘Broken English’ oppikken. Alleen al voor de schitterende, donkere hoes met het fel oplichtende punt van de sigaret. Ook op ‘Give My Love To Londen’ krinkelen de rookpluimen uit Faithfulls mond op een zachte clair obscur-achtige foto. Een voorteken? Awel ja, Marianne Faithfull tekent hier voor een heuse comeback en klinkt op haar jongste plaat allesbehalve uitgezongen. Misschien is ze wel niet meer zo goed te been en ook qua looks wordt zij door de meeste diva’s ondertussen vlot voorbijgestoken. Maar dat is Marianne allerminst een zorg. Tenminste dat kunnen we afleiden uit de overheersend opgewekte toon die deze nieuwe plaat kenmerkt.
Wat al meteen opvalt is dat mevrouw Faithfull door uitstekende songleveranciers bediend is. Een uitgelezen keure van door de wol geverfde songwriters hebben haar niet zo maar vlug een afdankertje toegestopt. Ze hebben van hun songs echt werk gemaakt. Soms ook samen met Marianne.
De opener en meteen ook titeltrack pende Faithfull samen met Steve Earle en zet meteen de toon van de plaat, die ergens zweeft tussen melancholie over voorbije tijden enerzijds en een hoopvol perspectief op een nog onbekende, maar hoopvolle toekomst anderzijds.
Eenvoudig maar zwaar gearrangeerd is Roger Waters’ bijdrage Sparrows Will Sing. Op Nick Cave werd royaal beroep gedaan: de mooie op piano en blazers drijvende ballade Late Victorian Holocaust schreef hij nog alleen, maar bij Deep Water, met enkel piano, zat Faithfull naast hem. In de categorie "steviger werk met een licht bombastisch kantje" vinden we Falling Back en Mother Wolf. Niet onze favorieten maar wel met snoeiharde teksten.
De covers zijn met zorg gekozen. Dat Faithfull, met de stem die haar zo eigen is, vroeg of laat bij een Leonard Cohen-cover moest uitkomen lag voor de hand. Het werd het wat onverwachte, maar heel rake Going Home uit de ‘Old Ideas’-cd van de Canadees. Helemaal verrassend is de keuze van The Price Of Love van de Everly Brothers, een opgewekte melodie met een wat donkere tekst. Een keuze die de teneur van de plaat goed weergeeft.
Marianne Faithfull blijkt op ‘Give My LoveTo London’ het zoveelste oudje te zijn dat nog maar eens bewijst dat op kwaliteit geen datum staat en dat rocksterren, die stilaan een meer dan respectabele leeftijd hebben bereikt, soms werk kunnen afleveren dat de vergelijking met hun hoogtepunten vlot kan doorstaan.