Marillion - Sounds That Can't Be Made

Ear Music

Marillions vorige platen (‘Somewhere Else’ en ‘Happiness Is The Road’) waren zeker niet slecht, maar konden ook niet helemaal overtuigen. Het begon op een formule te lijken waarmee de Engelse symforockers wel oud konden worden. Maar op ‘Sounds That Can’t Be Made’ nemen ze de progressieve, epische songwriting overtuigend mee in de eenentwintigste eeuw.

Toen wij onlangs toetsenist Mark Kelly spraken, vergeleek hij het nieuwe album met het prima ‘Afraid Of Sunlight’. Daar is iets voor te zeggen (beide hebben sterke melodieën), maar ‘STCBM’ is duidelijk een werk in zijn eigen recht. Op deze zeventiende studioplaat geen spoor van gemakzucht of automatische piloot. Hier werden risico’s genomen, zeker in de langere songs.

Zo wordt het op een oosters akkoord gebaseerde Gaza een desoriënterende track door de distortion op Steve Rothery’s gitaar en de verrassende stemmingswisselingen. Die bewust gezochte verwarring is een thematische keuze geweest. Geïnspireerd door zijn gesprekken met diverse actoren in het Midden-Oostenconflict wilde zanger Steve Hogarth al deze perspectieven een plaats geven in zijn tekst. Het ingewikkelde verhaal dat hieruit voortvloeit, laat geen ruimte voor een helder standpunt pro of contra. Na zestien minuten blijft een triomfantelijke climax dan ook uit.   

Het titelnummer zou goed passen op ‘Afraid Of Sunlight’, klinkt evengoed als een tweelingzus van twintig jaar oude dingen als The Space of Waiting To Happen, en groeit dankzij solo’s van Kelly en Rothery uit tot vintage Marillion. Dit wordt straks een nieuwe publiekslieveling.

Pour My Love is zo charmant als een vroege Engelse lentedag met malse regen, cricket en lauw bier. Power is hier de antithese van; de kracht ligt in de stuwende baslijn van Pete Trewavas. Als een monoliet dendert het in de richting van zijn onafwendbare doel.    

Montréal (“je t’aime my darling”) – een als reisverslag verpakte blogpost over toeren in Canada – lijkt eerst achteloos voort te kabbelen, maar de band geeft er een typische draai aan zodat je ondergedompeld wordt in de schaduwrijke straten van de stad. Bovendien gaat het om meer dan een mooie herinnering aan een plek. Het onderwerp gaat breder want handelt over het ontdekken van een stad die aanvoelt als thuiskomen terwijl men zo ver van huis is.

Een indrukwekkend zingende Hogarth legt heel zijn ziel in The Sky Above The Rain, waarmee men het album een passend dramatisch slot geeft. Het onderzoekt relatieproblemen en de onmogelijkheid tot communicatie. Mooi breekbaar samenspel tussen Kelly en Rothery gaat vooraf aan een laatste emotionele ontlading. Enkel een harteloze vrek die hier koud bij blijft.