Mark De Clive-Lowe - Live At The Blue Whale ep

Ropeadope Records

In een klein halfuurtje en een viertal composities laat jazzpianist Mark De Clive-Lowe horen dat hij ook bij ons, in Europese zalen, indruk kan maken.

In kwartet, met drummer Gene Coye (Thundercat, Flying Lotus), bassist Brandon Eugene Owens (Robert Glaspar), saxofonist-fluitspeler Josh Johnson (Wayne Shorter) laat de vierendertigjare Mark De Clive-Lowe een knappe, snedige liveset horen. Met Coye, Owens en Johnson is er in zekere zin sprake van een sterrencast, gezien deze muzikanten hun strepen al meer dan verdiend hebben. Toch voelt de opener Evergreen niet aan alsof het de bedoeling is de luisteraar te overrompelen. Integendeel, traag maar zeker ontwikkelt zich een pianomelodie die gaandeweg de medemuzikanten betrekt in een gesprek, waarin elke speler wezenlijk bijdraagt tot een groter geheel.

Terwijl dat gebeurt, onderzoekt De Clive-Lowe en manipuleert hij on the spot verschillende instrumenten (piano, toetsen) waardoor er een wellustige flow, duidelijk beïnvloed door hiphop en hedendaagse artiesten als Kamasi Washington, ontstaat. Een eerder klassiek jazzgeluid, beïnvloed door onder meer Ahmad Jamal, Yusef Lateef en Sun Ra, wordt zo verrijkt met knisperende elektronica. Piano en keys zijn erg aanwezig, al zijn het met name de live-electronics waarmee hij weet te scoren.

'Live At The Blue Whale' is, ondanks de beknopte lengte, een erg evenwichtig en uiterst genuanceerd (mini)album. De opnames werden gehaald uit een recente liveset in de Blue Whale jazzclub in Los Angeles, een ruimte die duidelijk een goede klankopname toelaat.

De plaat is een ode aan oude jazzhelden, maar vernieuwt ook. De Clive-Lowe covert composities als The Golden Lady (Sun Ra) niet, maar spreiddt eerder zijn eigen muzikale kijk daarop tentoon. Groovy, sexy en soms overweldigend, zeker in de passages waarin geïmproviseerde jazz en elektronica elkaar vinden. En dat allemaal met een frisse ingesteldheid die liefde voor de jazz als een leuke knipoog (Love & Humour) vermomt.

Hoogtepunt is de korte, maar exotische afsluiter Swahililand (Ahmad Jamal), een herwerking van een compositie die destijds gesampled werd op de klassieker Stakes Is High van J. Dilla.

'Live At The Blue Whale' is een ontdekking en opent een kleurrijke deur naar klassieke composities en artiesten.