Mark Eitzel - Don't Be A Stranger

Decor

’Caught in a Trap and I Can’t Back out ‘Cause I Love You Too Much, Baby’ was een profetische titel voor een solo-album van Mark Eitzel. Het verscheen in 1998, kort na het opdoeken van het legendarische maar chronisch onverkoopbare American Music Club. Zij waren geniaal geweest. De dynamiek binnen de groep had Eitzels songs naar een niveau getild, dat hij solo nooit meer heeft geëvenaard. De reden waarom we hem bleven volgen was gewoon omdat we altijd van hem zijn blijven houden. Gevangen in zijn val.

‘Don’t be a stranger’ opent met een nummer waarvan de titel een dialogisch vervolg hierop zou kunnen zijn: I Love You, But You’re Dead. Inderdaad, commercieel gezien is Eitzel als dood te beschouwen. Deze plaat is dan ook betaald met het geld van een vriend die de lotto had gewonnen.

De song doet het relaas van hoe Eitzel naar een concert gaat en een betekenisloze show ziet. Hij beseft dat hij die zelf ook opvoert en dat hij zijn lichaam op een podium zo precies en emotieloos kan controleren als een geweer in een videospel. Dit soort observaties over zijn ambigue relatie met zijn beroep als performer zijn schering en inslag.

In Break The Champagne is één van de aangehaalde redenen om een relatie te verbreken de al te vervelende boo-hoostem waarmee hij zingt. Het tremolo in zijn stem dreigt inderdaad soms op de zenuwen te werken, maar in deze song wordt ze juist als troef uitgespeeld tegen het sobere, orgelachtige geluid van een marxofoon en een eenvoudig gitaarlijntje.

Bijna hilarisch, maar net nog tragisch wordt het wanneer Eitzel solliciteert om op uw feestje uitgenodigd te worden in Oh Mercy. Hij belooft een goede gast te zijn. Hij is voorbeeldig in staat bijna niks te zeggen en bijna niemand aardig vinden. Hij zal uw gasten onderhouden over de laatste mode en zijn discours over de ondergang van de Verenigde Staten is een gegarandeerde hit. Dit is Eitzel op zijn best: de cynische buitenstaander, die er wel bij wil horen, maar met geveinsde onhandigheid zijn verhoopte kansen op een normaal sociaal leven bij de eerste gelegenheid zelf onderuit haalt.

Er is ook de mooie tragiek van nummers als We All Have To Find Our Way Out, waarin hij bekent dat hij over zijn zelfmoordideeën heen is en niemand kan helpen om hetzelfde te doen. In het jazzy pianodeuntje Why Are You With Me bekent hij dat hij eigenlijk niet goed begrijpt waarom zijn geliefde nog bij hem blijft, ondanks de lange lijst op te sommen bezwaren. Hij veinst zelfs dat er interesse is voor zijn muziek!

We bedekken met de mantel der liefde de paar middelmatige nummers die de plaat opvullen: The Bill Is Due en Your Waiting klinken als flauwe doorslagjes van nummers die hij ooit al eens eerder gemaakt heeft. All My Love was al geen fantastisch AMC-nummer en in deze versie is het als de muzak in een cocktailbar voor mensen met veel geld en weinig smaak.

Volgens zijn blog is Eitzel ondertussen haastig bezig met het inblikken van twaalf nieuwe songs. Werktitel: ‘I Am Not A Serious Person’. Geen idee of het ooit goed komt met deze man, maar één ding is zeker: Mark Eitzel is nog niet dood. En dat is al veel.