Mark Lanegan Band - Blues Funeral
4AD
We bekennen, we gaven ons eigenlijk al van bij de eerste minuut van het eerste nummer gewonnen. The Gravedigger’s Song mag dan niet meteen klinken als een titel voor een liefdeslied maar in de Lanegan wereld klopt het wonderwel. “With piranha teeth I've been dreaming of you” fluistert hij in ons oor en even later “thinking of you with razor white teeth so sharp”. Lanegan heeft zijn tanden niet eens nodig om ons naar zijn donkere hol te slepen.
Daar weet hij ons te bedwelmen met de trage, door gitaren gedragen smeekbede Bleeding Muddy Water. Meer dan zes minuten lang duurt de betovering. Net als we, comfortabel genesteld, ons willen laven aan meer broeierige rocksongs gekruid met zijn donkere stem, is daar St. Louis Elegy. Lanegan laat zijn bijna verkouden klinkende stem drijven op een simpele drumbeat om ons daarna, onverwacht melodieus , en vergezeld van wat koorzang, midscheeps te raken met “Down here the winter will cut you quick/If tears were liquor, I’d have drunk myself sick.”
Alsof dat nog niet genoeg is, laat de man vervolgens al zijn alter ego’s op ons los. En dat zijn er wel wat. Hij klinkt bijna lichtvoetig in Ode to Sad Disco. Zelfs met een discobeat onder zijn stem, zorgt hij voor vonken.“Here I give all I am” zingt hij. En zo is dat. En toch, the best is yet to come. Mochten U2, Editors en Radiohead samen een nummer opnemen, dan zou het wellicht nog niet zo goed klinken als Harborview Hospital. Na tien beluisteringen zijn we er nog altijd niet goed van en hebben we nog lang niet elk detail gehoord.
Met het fraaie, intimistische Deep Black Vanishing Train toont Lanegan dan weer zijn ingetogen kant en laat hij ons even op adem komen. Om ons vervolgens huiswaarts te sturen met Tiny Grain of Truth, goed voor meer dan zeven minuten licht psychedelische bedwelming.
Lanegan slaagt er niet alleen in om op deze plaat wat hij al kon nog net iets beter te doen dan op zijn vorige, hij weet bovendien ook te verrassen met een nieuw geluid en zelfs met wat lichtvoetigheid hier en daar. Terwijl hij in het verleden zijn materiaal altijd schreef met de gitaar erbij, componeerde hij nu ook enkele nummers met keyboard.
Fans en journalisten vragen zich af waarom Lanegan deze plaat die hij toch alleen maakte (hij liet zich wel bijstaan door goed volk als producer Alain Johannes, Josh Homme, Greg Dulli en Jack Irons) uitbrengt onder de naam Mark Lanegan Band. Wel, wij menen het antwoord te kennen. Mark Lanegan is op zijn eentje gewoon een volledige band. En wij slepen alvast een ereschavot aan.
Mark Lanegans optredens op 2 en 3 maart 2012 in Trix zijn helaas uitverkocht.