Mark Lanegan - Imitations

Vagrant Records

Mark Lanegan is een imposant, hard werker. Sinds zijn meesterwerk ‘Blues Funeral’ - van vorig jaar - is hij nagenoeg voortdurend op tour geweest en heeft hij er nog een album met Duke Garwood uitgeperst. ‘Imitations’ is de tweede plaat van Lanegan dit jaar. Een coverplaat die de verkeerde indruk zou kunnen wekken een tussendoortje te zijn. En een plaat die ons bij iedere luisterbeurt weer net wat dierbaarder is dan de keer daarvoor.

‘Imitations’ is daarmee de officieuze opvolger van ‘I’ll Take Care Of You’ (zijn eerste coverplaat uit 1999) en de tegenhanger van ‘Blues Funeral’. Die epische plaat leek Lanegan zelfs eventjes populair te gaan maken toen Gray Goes Black een radiohitje werd. Maar hij trok zich snel terug in de schaduw waarin hij zich zo comfortabel voelt. Hij stopte ook zijn band weer even in de koelkast en koos op ‘Imitations’ voor strijkers, lichte percussie, een subtiele akoestische gitaar, een tamboerijn of een vibrafoon. Breekbaarheid is troef.

Een coverplaat is voor Lanegan geen gemakkelijkheidoplossing, want wie hem al eens op het podium heeft zien staan weet dat zingen voor hem hard en geconcentreerd werken is. ‘Imitations’ als tussendoortje behandelen zou de plaat dan ook oneer aandoen. Vooral omdat Lanegan hier meer dan ooit tevoren weet te ontroeren.

Zelf zei Lanegan over deze plaat dat hij allang een album wilde maken dat de ontroering op zou roepen van de muziek die hij als kind om zich heen hoorde. “Andy Williams, Frank Sinatra, Perry Como en Dean Martin klonken altijd een beetje triest, of ze dat nu waren of niet. Ik wilde een plaat maken die datzelfde gevoel opriep met nummers van toen en hier en daar ook van een nummer dat me in mijn latere leven heeft weten te raken.”

‘Imitations’ is de ietwat denigrerende titel voor een plaat waarop Mark Lanegan zich elk van de gekozen covers helemaal eigen probeert te maken. En daarbij overtreft hij niet zelden de originele versies. Van Solitaire (Neil Sedaka) raken wij oprecht ontroerd, de vibrafoon in Pretty Colors (Frank Sinatra) is prachtig, de koperblazers in Brompton Oratory (Nick Cave) klinken triest en warm tegelijkertijd, She’s Gone (Hall & Oates) is mooi - maar te snel gedaan - en Deepest Shade (van zijn vriend Greg Dulli en diens Twilight Singers) is muzikale perfectie.

Twee keer zijn wij niet mee: Mack The Knife (Bobby Darin) lijkt ons te bekend om de grote bigband-uitvoeringen van het nummer weg te kunnen denken. En ook Elégie Funèbre (Gérard Manset) had voor ons niet gehoeven. Want een Amerikaan die Frans spreekt is altijd een beetje grappig, zelfs als die Mark Lanegan heet.

‘Imitations’ is Lanegans croonerplaat. Wie hem enkel kent van zijn periode bij Queens Of The Stone Age of van zijn heftigere nummers zou dus wel eens kunnen schrikken. Maar wie de man al langer volgt, weet dat hij al vaker gezalfd dan geslagen heeft en dat zijn grafstem ook kan ontroeren. Meer dan ooit leunt deze Mark Lanegan aan bij de jonge Tom Waits. En wie kan daar nu iets op tegen hebben?