Mark Ronson - Uptown Special

Sony

Mark Ronson slaapt, staat op en poetst zijn tanden met popmuziek. Deze keer richt hij zijn pijlen op funk. Vernieuwend kan je het album niet noemen, maar dat is ook helemaal niet zijn bedoeling. ‘Uptown Special’ is een motherfucker van een plaat geworden waar meer op staat dan alleen maar Uptown Funk. Gelukkig maar.

Wie ‘Uptown Special’ koopt in de veronderstelling dat het vol staat met hits als Uptown Funk, komt bedrogen uit. Het nummer is dan ook een niet te evenaren wereldhit die niemand onberoerd, en vooral onbewogen laat. Ronson metselt alle funk uit de jaren zeventig keurig tot één nummer, en Bruno Mars worstelt zich erdoorheen met de nodige “hot damns”, “halleluja’s en “break it downs”. Een nummer vol vuur, hoogspanning en animo. En vooral: een song op eenzame hoogte. Zowel op de radio als op deze plaat.

Dus doe jezelf een plezier en sla dit nummer gewoon over. De kans is groot dat je het de komende jaren nog genoeg zal horen op trouwfeesten en andere festiviteiten. Ergens tussen Boney M en The Village People. Wees er dus spaarzaam mee.

Het album staat trouwens vol met songs die na iets langer aandringen de deur openen. De ene al wat gracieuzer dan de ander. Ronson aapt veel van zijn helden na, maar heeft dan ook de luxe om met die helden samen te werken. Stevie Wonder, bijvoorbeeld, fleurt zowel de intro als de outro op met mondharmonica.

De rest van de nummers wiegen van The Isley Brothers en Chaka Khan naar Hall & Oates en Steely Dan. Nostalgie, die voor de één wonderwel werkt, en voor de ander tegensteekt. Het hangt er gewoon van af welk stel oren je aan je peer hebt hangen.

De echte meerwaarde van deze plaat luistert naar de naam Kevin Parker, naast funkmeester van het gebeuren, ook zanger van de psychedelische groep Tame Impala. Summer Breaking is een heerlijk zonnetje tijdens deze koude winterdagen, Daffodils een massage van de nekspieren. En ook in Leaving Los Feliz zie je in de gitaar- en baslijnen duidelijk de psychedelische stempel van Parker.

James Brown horen we dan weer terug in de gedaante van Mystikal tijdens Feel Right. Het met een brassband gezegende nummer dat je beslist je veters uit je schoenen doet shaken.

Mark Ronson mengt zwarte en blanke muziek tot je er kleurenblind van wordt. In In Case Of Fire hoor je een snerpende gitaar waarbij je jezelf afvraagt wat die daar in hemelsnaam komt doen, maar dan openbloeit tot een dromerige popoutro.

In Heavy and Rolling flirt hij dan weer met r&b, zonder ermee in bed te duiken. Het toont aan wat een geweldige producer Ronson is. En dat hij gerust in het rijtje van Pharrel en Calvin Harris mag staan. Ach, vooruit dan maar: dat hij er zelfs boven mag staan.

‘Uptown Special’ is in zijn geheel even goed als Uptown Funk, en mag er dus zeker wezen. Het is een pastiche van allerlei ouder werk, keurig aan elkaar geplakt door een producer die dansvloervullende muziek maakt voor alle leeftijden en alle huidskleuren. De songs groeien bij elke luisterbeurt, en het zou mooi zijn als je ze daarvoor de kans geeft.