Mark Stewart - The Politics Of Envy

Future Noise

Eenzelfde gevoel kan soms op totaal verschillende manieren geuit worden, zelfs binnen eenzelfde kunstvorm. Zowel Mark Stewart als Bruce Springsteen gebruikten hun ergernis over de bankencrisis als inspiratie voor hun laatste album. Bij Springsteen resulteerde dat raar genoeg in een enigszins vrolijke plaat, maar niet zo bij Mark Stewart. Zijn ‘Politics of Envy’ is een vlammend en bijtend document geworden.

Eind jaren zeventig richtte Stewart de legendarische The Pop Group op, wellicht de band met de meest misleidende groepsnaam aller tijden. Hun rauwe punk was toen al geschikt om je ouders grijs haar te bezorgen. Gelukkig lijkt er anno 2012 niets veranderd.

In de jaren tachtig en negentig bleef Stewart actief als muzikant bij verschillende projecten en onder zijn eigen naam. Hij werkte samen met artiesten als Trent Renzor, Tricky, Massive Attack en Primal Scream en was ongetwijfeld van grote invloed op bands als Skinny Puppy en Front Line Assembly.

Eind vorig jaar effende de dubbele single Children Of The Revolution/ Nothing’s Sacred de weg voor dit album. Eigenaardig genoeg haalde die eerste track het album niet. Maar niet getreurd: de elf tracks die er wel op staan, zijn een spervuur aan stijlen en elementen die we al eerder tegenkwamen in zijn lange carrière en de vele gastmuzikanten leveren allemaal een bonus op. Een heel leger passeert de revue, waaronder: Bobby Gillespie, Lee ‘Scratch’ Perry, Tessa Pollitt, Factory Floor, Youth, en Daddy G.

Directe aanleiding voor dit album zijn de rellen in Londen, de revoluties in het Midden-Oosten en de bankencrisis. Dat wordt duidelijk in de lyrics: in Automnia bezingt Stewart het lot van Carlo Giuliani, die stierf bij de anti-G8-betoging in Genua in 2001; in Baby Bourgois trekt hij van leer tegen de “corporate cocksuckers”; en in Vanity Kills laakt hij de apathie bij de burgerij tegen alle mistoestanden.

Muzikaal laat Stewart zich niet in een vakje drummen. Hij gebruikt in elke song een andere muziekstijl gaande van slowmotion coldwave, over dubstep naar industrial tot … simpele pop en zelfs disco. Hoogtepunten zijn Method Of Madness  en de David Bowie cover Letter To Hermione, door Stewart omgetoverd tot een drumloze klaagzang.

Sinds 2008 was Stewart een slapende vulkaan, maar met dit album is deze met een ziekmakende knal ontwaakt. ‘Politics Of Envy’ heeft meer punkattitude dan de Young Guns en Offsprings van deze wereld ooit zullen hebben. Niet voor watjes dus!