Mark Sultan - $

Last Gang Records

Als u ooit het scheurende geluid van The Sonics gecombineerd met de zangmelodieën van The Beatles heeft gehoord, zou het kunnen dat u ergens een obscuur sixtiesplaatje op de kop heeft getikt. Maar het kan ook dat u gewoon bij Mark Sultan bent terechtgekomen. De nieuwe plaat van deze muzikale duizendpoot heet simpelweg '$'. Al wordt het snel duidelijk dat Sultan het niet voor geld doet.

Uit het eerste nummer, Icicles, blijkt dat Mark Sultan een voorliefde heeft voor duivelse gitaren. Het begint met een lange psychedelische reis naar een op The Doors geïnspireerd hoogtepunt waar Sultan door een telefoon lijkt te zingen. Het is allemaal een beetje bevreemdend: was het nu Mark Sultan of Mark Satan?

Don't Look Back ligt meer in de lijn van de rest van het album. Daar haalt Sultan de mosterd bij dezelfde grootheden als Mumford & Sons dat deden voor hun debuut. Don't Look Back haalt echter "the spirit of the sixties" terug boven met lawaaierige gitaren die uiteindelijk alles lijken te oversturen. We hebben het gevoel ons samen met Sultan op de prairie te wagen en in een cowboyduel te belanden. Het lijkt allemaal een beetje te cliché en te gemaakt.

Leuker is Status, een lawaairockpareltje waarin aritmische drums en een twistritme blijkbaar toch samen kunnen leven. De gitaar klinkt alsof ze verkeerd gestemd is en Sultan zingt met een punkstem, waardoor het nummer alleen maar fascinerender wordt. Een feestje waarop dit nummer wordt gedraaid, is een feestje waar wij willen zijn.

Mark Bolan zaliger herleeft in I Get Nothing From My Girl. Mark Sultans stem lijkt duidelijk meer dan één zangstijl aan te kunnen. De samenzang is in dit nummer verwijst rechtstreeks naar T. Rex.

Het "baby, baby, baby"-gehalte van het album wordt nog verder benadrukt in nummers als I'll Be Loving You, Just To Hold You en I Am The End. In dat laatste nummer worden de zeemzoeterige jaren vijftigmelodieën en dito teksten vergezeld van een groepje gezellig grommende gitaren die het geheel naar Sultans zelfgemaakte plekje in de onderwereld meenemen.

De geest van gitaarlegendes sluipt regelmatig binnen in het gitaarspel dat qua sound nauwelijks te onderscheiden valt van het geweld dat die oude helden voortbrachten. Ook de typische sound van de percussie is nagenoeg perfect nagebootst.

Naar het einde toe zijn we Mark Sultan alweer moe. De duivelse karaktertrekken die hij in Icicles aankondigde, waren uiteindelijk toch maar excuses om ons voorgekauwde gevoelens voor te schotelen in een rock-'n-rollkleedje. De schaarse gevallen dat het wel lukt ons te doen luisteren zijn echter wel de moeite waard. Kortom: Mark Sultan verkoopt gebakken lucht waaraan soms een zwavelgeurtje zit. En laat dat laatste nu net zijn wat wij willen opsnuiven.