Marnie Stern - Marnie Stern

Souterrain Transmissions

Net een artikel gelezen over Eric Schleichim, de man die steeds op zoek gaat naar nieuwe geluiden binnen klassieke muziek en met Blindman en Totem de muzikale grenzen verkent. Ook Marnie Stern doet dat, maar zij houdt zich eerder bezig met rock, hoewel rock misschien een te beperkende omschrijving is voor wat zij met muziek doet.

De structuren die Marnie Stern in haar nummers stopt, lijken alle kanten op te gaan. Vergelijk het met een brandende sigaret die uit een rijdende auto wordt gegooid en over de weg lijkt te huppelen. Dezelfde betovering gaat ook van de songs op deze plaat uit.

De schrille meisjesstem – een cheerleaderskoor is er niets bij – is er uiteraard nog steeds en de gitaar volgt nergens de begane paden. Neem daar dan nog eens bij dat Zach Hill zijn onnavolgbare drumpatronen over deze songs uitspreidt en je krijgt songs die je minstens een paar keer moet beluisteren voor je door hebt wat hier nu precies aan de hand is.

Maar eens je deze liedjes de kans hebt gegeven, is het onmogelijk om aan hun klauwen te ontkomen. Want eigenlijk zijn dit gewoon popsongs alleen worden ze niet op de klassieke manier – strofe, refrein, strofe, brug, strofe, refrein – gebracht.

In interviews geeft ze al aan dat haar teksten op deze plaat veel persoonlijker zijn. Dat blijkt al uit de opener, For Ash, waarin ze het heeft over haar ex-lief, die zelfmoord heeft gepleegd. Een dergelijke eulogie mag ze trouwens voor ons ook altijd schrijven. De kerk loopt misschien in recordtempo leeg, maar wij nemen wel afscheid met een bom.

In Nothing Left haalt ze naar goede gewoonte weer de gekste toeren uit met haar gitaar en schreeuwt ze haar frustratie bijna letterlijk van zich af. Zenuwlijders kunnen zich hiervan misschien beter onthouden, want deze muziek slaagt erin elk haartje op je lijf rechtop te doen staan.

Tijdens Transparency Is The New Mystery kan je even op adem komen en ook in het bijzonder ritmische, bijna tot spreekkoor verworden Risky Biz wordt de nervositeit binnen de perken gehouden. Ook het begin van het bijzonder spannende Building A Body vergt het uiterste van de luisteraar, maar barst uiteindelijk wel los in één van de beste songs op deze plaat. Het spannende Her Confidence lost die belofte nog verder in.

Maar in Female Guitar Players Are The New Black bijt ze zowel muzikaal als tekstueel opnieuw van zich af. Het verbaast ons steeds weer hoe zij er schijnbaar moeiteloos in slaagt om een dergelijk complex gegeven toch beluisterbaar te maken, tenminste als u er enkele luisterbeurten voor over heeft.

Wie zijn muziek graag onverwacht, stuiterend en in constante beweging heeft, weet nu wat hij op zijn verlanglijstje mag zetten. Als je door de ogenschijnlijke ingewikkeldheid van deze liedjes weet te kijken, wacht je een pracht van een album.