Martin Nonstatic - Granite
Ultimae
Eerlijk is eerlijk. Terwijl half Vlaanderen stiekem verliefd is op Klaasje van K3, hebben wij al een hele tijd een dikke boon voor het ambientlabel Ultimae (en daar hoeven wij ons niét voor te schamen). Het was dan ook even afkicken toen bleek dat een sabbat van een dik jaar werd ingelast betreffende de release van cd’s. Maar met dit werk van de Nederlandse nieuwkomer Martin Nonstatic wordt dat volledig rechtgezet.
Martin Vanrossum heeft zijn artiestennaam in elk geval goed gekozen. Zijn beweeglijke, buitenaardse muziek gloeit immers van onderhuidse impressies en details, zonder zijn rustige karakter te verliezen. Daarenboven heeft Martin Nonstatic op goed vijf jaar als componist al twee handen vol ep’s en albums gereleast.
Van enige haast is echter niets merkbaar. Met ‘Granite’ nestelt de muzikale techneut zich netjes in de Ultimae-stal via een geheel van dromerige, fantasierijke soundscapes vol diepe echo’s en prikkelende, microscopische geluiden. De man is naar verre, vergeten uithoeken op deze aardkloot gereisd om zich te verwonderen over … rotsstructuren met korsmossen en bijhorende kleuren, patronen en structuren. Het opzet was dit muzikaal te transformeren; vandaar de naam van deze plaat. Een dozijn vol zwevende, hobbelende ambientavonturen neemt de luisteraar mee in een reis doorheen tijd en ruimte waarbij het realiteitsbesef al snel vervaagt.
Nonstatic begrijpt de kunst om met warme tapijten van soundscapes de droomwereld in te stappen, maar tegelijkertijd met gestaag bonkende beats of solide basthema’s de greep op de wakkere werkelijkheid te behouden. En zo krijg je muziek die in een parallel universum lijkt plaats te vinden.
Moest bovenstaande de idee suggereren dat dit een drukke plaat is, zitten we even op het foute spoor. Met wat ijle scapes, licht tikkende, frisse knispers en een donkere zoemtoon stapt dit album het leven in. Soms mag daar een aandrijvende, lome house- of breakbeat bij, maar structuren worden toch vaak verworpen en aangepast. Over het algemeen gromt en knort deze cd in zijn digitale eigenheid, terwijl rondtollende, verheven klankecho’s voor een permanente transformatie zorgen.
Logica is er niet, houvast bij momenten, maar beleving des te meer. In Edelbitter cirkelt een radiostem rond en gaan de baspulsen in overdrive, in Kurukshetra regent het en wordt er gespeeld met duistere grondmotieven en Samsara laat zijn tonen voortdurend wegdraaien, goed voor een extra stukje benevelende psychedelica. De mooiste balans ligt misschien wel in Distance B: de combinatie van schuifelende ritmes en trotse, warme grondtonen veroorzaakt een gloed die ver uitstraalt.
Waar balans en ervaring helemaal goed zitten op deze plaat, heeft Martin Nonstatic misschien het begrip “melodie” wat verwaarloosd. Heel ‘Granite’ doolt en cirkelt rond met stuk voor stuk intrigerende psy-ambientsculpturen. De echte, materiële tastbaarheid ontbreekt. Zweven is leuk, zeker op dit ontzettend krachtig niveau, maar een “aha”-moment af en toe zou geen kwaad kunnen. Is het een gek idee dat de oneindigheid van deze muziek even doet snakken naar een eenvoudige, droge kracker?