Marvin - Barry

African Tape

'Barry'  in zes woorden? Grensoverstijgend, verwarrend, grappig en heel, heel luid. 

Grensoverstijgend omdat het Franse trio stoeit met genres als een jonge hond met een ouwe slof: postrock, technobeats en -buzzes, stonerrock, surf, Marvin zet er de scherpe hoektanden in, kauwt er wat op, stoeit er wat mee en ijlt dan weer vierklauwens naar een ander speeltje of een bot waar nog wat vlees aan zit.

Verwarrend omdat er achter de herrie en de chaos van deze jonge Fransen een (marketing-)concept schuilt.

Openingstrack Tempo Fighting bijvoorbeeld begint met Daft Punk-achtige vocoderstemmetjes (met een echte vocoder!), een inleidend sfeertje dat je aan Kraftwerks Klink Klang studio’s doet denken. En dan: wonderlijke, godslasterlijke klereherrie. Vanaf dan krijg je als luisteraar geen seconde rust meer. Marvin laat je met een brede grijns alle hoeken van de kamer zien, bitchslapping you around van progrock over flarden Oostenrijkse jarentachtigdisco tot metal en punk. Onderweg namechecken ze een paar van hun helden (Ennio Morricone en Giorgio Moroder) en zetten ze u en mij op het verkeerde been tot we er verzuurde kuiten aan overhouden.

Grappig omdat wij vanzelf kamerbreed moeten glimlachen bij titels als Won’t Get Fooled Again Anymore, Un Chien En Hiver, Jey Ferson (zo spreken ze in Monpellier "Jefferson" uit). Emilie Rougier, Frédéric Comte en Grégoire Bradel zijn dol op woordspelingen, dat was al duidelijk bij hun vorige,  ‘Hangover The Top’. Hier zijn ze nog beter op dreef, ook al gebruiken ze hetzelfde truukje verschillende keren: ‘Giorgio Morricone’, ‘Marvin Barry’. Hebt u ze?

Van de "noisy" in As Noisy As Possible zijn we nog steeds niet zeker of we het als "noisy" dan wel als "nwa-zi" moeten uitspreken: Noisy-Le-Grand is tenslotte ook een suburb in Parijs. Je hoort ook elke seconde het speelplezier op deze plaat. Elke titel, elke zorgvuldig gesculpteerde song, elk bruggetje, iedere overgang zit vol verrassingen.

En ze hebben stijl, deze Fransen. Een band als Enter Shikari stoeit even luid, indrukwekkend en heftig met – weliswaar totaal andere - genres als deze jongens, maar die klinken bijwijlen ook zo fout dat we er bijna nachtmerries aan overhouden. Van Marvin, en zeker van hun laatste, worden we gelukkig.

Een ding ontbreekt er op de hoes. Het advies, dat je vroeger vaker op platen zoals The Band’s ‘Last Waltz’ aantrof: "This music should be played loud!". Ons eigen advies: ‘nu halen, meteen spelen. Luid. En daarna nog een keer’. ‘Barry’ van Marvin is uw beste vriend voor de koude zomerdagen.