Mason - They Are Among Us
Animal Language
Hoeveel handen er tijdens deze festivalzomer de lucht in gaan op de beats van Mason valt moeilijk uit te rekenen, maar we gaan er simpelweg van uit dat het er veel zullen zijn. Het Nederlandse duo komt nog op tijd aanzetten met een album vol toepasselijk materiaal. Dat ze weten hoe een hit te brouwen, ondervonden we al eerder. Ook op ‘They Are Among Us’ staan er een aantal. Spijtig genoeg halen ze niet allemaal een topniveau.
Voor hun debuut deden maestro’s Chronis en Berrier een beroep op heel wat buitenechtelijke avonturiers. En niet van de minsten. Hiphoplegende Kurtis Blow, D.M.C. (yep, die van Run DMC), Sam Sparro, de Britse rapper Sway en Roisin Murphy treden elk aan om zich vocaal volledig te laven aan de elektro van Mason. In het geval van Corrected (met D.M.C. en Sparro) en Boadicea (met Murphy) werkt die combinatie ook uitstekend. Dance zonder al te veel franjes en recht in de roos.
Hoogvliegers zijn Choices en I Just Wanna Rock You - de nummers waarvoor Blow en Sway gevraagd werden - echter niet. De raps dringen zich te veel op en zouden geschreven kunnen zijn door een tienjarige. Complexloze dancemuziek die het ongetwijfeld goed zal doen in de daarvoor voorziene festivaltent, maar verwacht geen vernuftige of vernieuwende muziek. Het trancy sfeertje in You Are Not Alone herinnert ons aan de betere tijden van Deadmau5, maar ook hier worden we niet volledig wild gemaakt.
Even gaat het helemaal fout met de Axel F-lookalike Syncrom die tot overmaat van ramp ook nog voorzien wordt van een foute trancebeat. Is het gevoel voor humor of gewoon slechte smaak? We zijn er nog niet helemaal uit. Op Kippschwinger en Little Red Petticoat balanceert Mason wel aan de goede kant van de dunne koord, maar ook hier blijft er achteraf maar weinig van in ons hoofd hangen.
Opener Runaway doet dat wel. Met een goedgemikte sample dan nog wel van het gelijknamige nummer van de discogroep Eruption. Niet bijster origineel, maar we hebben ook niemand horen klagen toen Fake Blood en Duck Sauce gelijkaardige dansvloerkrakers uit hun mouw schudden.
Voor wie deze zomer een muzikaal dieet wil volgen lijkt ‘They Are Among Us’ ideaal voer te zijn. Ongegeneerd licht voor een zorgeloze zomer. Voor ons had het net ietsje meer mogen zijn. En dat had ook gekund want Chronis en Berrier zijn duidelijk goede producers, maar nu steunt het duo te veel op (bekende) vocalisten terwijl het duo beter zijn eigen gewicht in de schaal zou leggen. Hopelijk tonen ze volgende keer dat ze meer dan alleen flauwe hitparadetrucs aankunnen.