Mass Gothic - I've Tortured You Long Enough

Sub Pop Records

Noel Heroux was een zoeker op zijn debuutplaat uit 2016. Twee jaar later zoekt hij nog altijd, maar hij heeft ook iets gevonden.

Voor de debuutplaat van Mass Gothic (denk zeker niet aan donkere loden jassen, puntschoenen en zwart geschminkte ogen) was Noel Heroux actief in de band Hooray For Earth. Toen die band ter ziele ging, was hij even alle richting kwijt en dat hoorde je op zijn toenmalige plaat.

Nu zijn we twee jaar later en de man zoekt nog altijd hoe Mass Gothic moet klinken, ook al klinkt dit album al een pak coherenter dan de vorige die hij in zijn eentje maakte. Eén van de redenen daarvoor is dat Mass Gothic nu een duo is. En het tweede bandlid vond Heroux gewoon bij hem thuis.

Heroux is namelijk al achttien jaar samen met Jessica Zambri, die samen met haar zus Cristi Jo de noisesynthband Zambri vormt en ook al eens als gastzangers bij Hooray For Earth optrad. En uiteraard gaven de huwelijkspartners al eens feedback, maar nog nooit hadden ze samen een plaat gemaakt waarin beider input even groot was.

Dat hebben ze nu wel voor elkaar gekregen. En het koppel ging daar erg ver voor. Eerst startten ze in een klein huisje, ergens “upstate” New York, maar gaandeweg verkochten ze het hele hebben en houden, trokken rond doorheen de VS richting LA in de auto en schreven de hele tijd. Toen de plaat na anderhalf jaar eindelijk af was, besloten ze het hele zaakje opnieuw op te nemen. “De plaat ademde niet genoeg” vonden de echtelingen en dus trokken ze terug naar Brooklyn waar ze samen met Rick Kwan (Eels, My Morning Jacket, Fred Hersh,…) het hele zaakje vloeiend als water maakten.

Het resultaat ligt nu voor ons in een spuuglelijke, roze hoes die weinig uitnodigend is, maar wel intrigeert door de titel en op fraaie wijze opent met Dark Window en Call me, twee songs die drijven op een vettige gitaarsound en een fraai ballet van beider stemmen. De chaos van het tot stand komen van de plaat wordt hier goed weergegeven.

Daarna volgen een paar liefdesliedjes waaruit heel veel optimisme in de goede afloop spreekt. “Save a little air / I’m a little scared”, klinkt het in J.Z.O.K. dat brandt als een fakkel van hoop en waarvan het refrein zich meteen in je hoofd nestelt. Keep On Dying gooit het over de synthboeg, maar klinkt ondanks de schetterende trompetjes als een afdankertje van Kim Wilde uit de jaren negentig, ook al niet diens beste periode. Naar verluidt, was dit de eerste song die het duo samen maakte voor deze plaat. Laat ons maar zeggen dat ze gelukkig gaandeweg meer inspiratie kregen. Voor How I Love You bijvoorbeeld. Jawel, nog een liefdesliedje, maar wel eentje dat schuurt en prikkelt. De titeltrack maakt de bocht naar iets complexer en experimenteel geluid en die richting wordt doorgetrokken met New Work en The Goad, maar de afsluiter Big Window voelt aan als thuiskomen in warme, vertrouwde armen.

Eind goed al goed? Niet helemaal, maar toch bijna.