Mastodon - Once More 'Round The Sun
Warner Bros Music
Waag het niet! Durf je gezicht niet in een andere plooi te leggen want er komt gegarandeerd gezeik en gezever van. Het is niet anders met 'Once More 'Round The Sun', de nieuwe plaat van metalgigant Mastodon.
Dat het anders is, daarover bestaat geen discussie. De complexe structuren zijn er nog wel, maar het is toch allemaal een stuk melktandvriendelijker geworden. Waarmee we degenen die Mastodons nieuwe plaat nu massaal afkraken niet helemaal willen bijtreden. In een interview zegt gitarist Bill Kelliher (die met de pornosnor), dat de band het heeft gehad met het steeds maar moeilijk doen om moeilijk te doen. Op deze plaat werd er gezocht naar vereenvoudiging. En daar lijkt het ook wel op.
Want ondanks het feit dat Mastodon nog steeds uit duizenden herkenbaar is vanwege de signature drumsound van Brann Dailor en de typische longen-uit-het-lijf-zangstijl van Troy Sanders, is er toch een verschuiving richting de progmetal van een band als Dream Theater ingezet. Logisch dat de puristen het dan even niet meer zien zitten. Ons maakt het vooral benieuwd naar wat er hierna gaat volgen. Want dit lijkt een overgangsalbum te worden. Vraag is of ze de weg verder gaan zetten of terug zullen keren op hun stappen. Dat moet de toekomst dan maar uitwijzen. "This time, this time / Things will work out just fine / We won't let you slip away", belooft de band in The Motherload.
Voorlopig moeten we het dus doen met 'Once More 'Round The Sun'. En, wat de fan van het eerste uur ook moge beweren, er staan nog oorvegen op dit album. Specifiek denken wij dan aan het slepend startende Chimes At Midnight, dat zich ontpopt tot een wild om zich heen schoppend, meerkoppig monster, hier grunts uitbrakend, daar killerriffs uit het gitaarhout hakkend om af en toe, vooral in het refrein, even op adem te komen. Die hele eerste helft van de plaat weet trouwens best te bekoren.
Maar de eerlijkheid gebiedt ons toe te geven dat het niet de hele plaat lang feest is. Vanaf Asleep In The Deep zijn ze de luisteraar een beetje kwijt en wordt het allemaal wat braver. Waarmee we dus bij die eerdere referenties naar de progmetal uitkomen. Maar Mastodon lijkt er nog niet helemaal uit te zijn waar ze hiermee naartoe willen. In Ember City wordt er bijvoorbeeld weer stevig gestart, maar het refrein haalt het nummer daarna overhoop. En voor afsluiter Diamond In The Witch House kunnen we moeilijk de moeite opbrengen om het tot het einde uit te zitten.
Mastodon light, zeg maar. Misschien een carrièrezet als een andere, waarmee een aantal nieuwe fans zullen worden overgehaald om de band van nabij te leren kennen en - wie weet - ook het oudere werk te leren kennen. Niet dat ‘Once More 'Round The Sun’ meteen onze favoriet is, daarvoor is het te veel een beest met twee gezichten, maar echt verweesd zal hij toch niet achterblijven in de platenkast. Alleen als we moeten kiezen, … tja.