Matchbox Twenty - North

Atlantic Records

Tien jaar wachten om nieuw materiaal uit te brengen? Alleen de mannen van Matchbox Twenty komen daar mee weg. De ooit zo populaire Amerikaanse poprockband scoorde in de jaren negentig hoog met nummers als 3 a.m. en Push, maar lijkt met ‘North’ toch vooral het noorden kwijt te zijn.

Bij een eerste beluistering van dit vierde studioalbum fronsen wij systematisch de wenkbrauwen met in ons achterhoofd de vraag: is dit echt het enige wat Matchbox Twenty te bieden heeft na tien jaar stilte en creativiteitsoppotting? Of zijn wij opeens te oud geworden om er nog iets aan te vinden? Hoe dan ook, deze plaat heeft een gebrek aan hoogtepunten en een overschot aan goedkoop klinkende melodieën, gebundeld in een mengelmoes van dansbare beats en slepende stilmakers.

Neem nu jongste single She’s So Mean. Uitbundig en opgewekt, dat wel. Valt gemakkelijk mee te zingen, dat ook. Maar het klinkt veel te plat en commercieel. Zielloos bijna. Dezelfde conclusie valt te trekken voor wat betreft How Long en Put Your Hands Up, die beide iets meehebben van Train of Maroon 5, de elektronische uitspattingen en voorspelbare gitaarriffs meegerekend. The Way lijkt dan weer een wisselwerking tussen Bryan Adams en Santana. Het zal dan ook niemand verbazen dat leadzanger Rob Thomas in het begin van deze eeuw nog het nummer Smooth schreef voor laatstgenoemde, en er zelfs hoog in de hitlijsten mee scoorde.

Misschien liggen trage, akoestische nummers hen beter. Opener Parade is alvast nog niet meteen rijp voor de vergeetput en is het schoolvoorbeeld van een softe rockballad waarin nog resten van de oude Matchbox Twenty – toen nog Matchbox 20 - terug te vinden zijn.

Met I Will valt ook te leven, al zal het geen potten breken wat originaliteit betreft: een gitaartokkel zoals we er al duizend gehoord hebben en teksten die op een romantisch filmscript gebaseerd lijken.

Maar bij Overjoyed gaat het opnieuw de verkeerde kant op. Hoeveel variaties van eenzelfde soort ballad kunnen er ingodsnaam bestaan? Met teksten als “Let me hold you baby” zijn wij alvast niet te paaien.

Ook Our Song zit vol met lyrische clichés, “I’m never gonna make you cry again” op kop. Of hoe gebrek aan originaliteit een noemenswaardige comeback de kop indrukt.

‘North’ wordt bij deze dus geklasseerd onder oparock, het soort rock dat je grootvader aanstalten doet maken om zijn skinny jeans terug boven te halen. Of om het in Facebooktermen uit te leggen: vind ik niet meer leuk.