Mathias Stubø - 1979

BBE

Terwijl de nu-discorage begint te verslappen, staat er toch weer een Noor op die het genre een interessante draai geeft. Hij beperkt zich niet tot het recycleren van oude discoschijven, maar beschikt evengoed over een stel vingers waarmee hij spitsvondig knip- en plakwerk verricht. The Avalanches meet Bibio meets Lindstrøm? Het lijkt ons alvast een goede start om Mathias Stubø te omschrijven.

Vorig jaar verscheen er al een ep op Paper Recordings (Crazy P, Salt City Orchestra,...) onder zijn alias Proviant Audio. De toen amper achttien jaar oude Stubø liet zich daarmee al meteen opmerken. Ook dit jaar brengt hij onder die naam een album uit. Maar eerst ‘1979’ onder de loep nemen. Zijn album straalt klasse uit, zonder ooit protserig of kitscherig te zijn. De funkgroove die ter hoogte van zijn heupen zit, maakt zijn producties net iets avontuurlijker dan die van vele collega’s.

Het zit hem dan ook duidelijk in het bloed. De jonge kerel hield er al een achtkoppige jazz/soul/funkband op na, stond in Noorwegen op alle grote festivals en speelt meer instrumenten dan hij vingers heeft. De meeste instrumenten die je op het album hoort zijn zelf ingespeeld of door makkers op de muziekacademie. Alleen knipt hij na opname alles op en samplet hij ze daarna in zijn producties. Hij is dan ook fan van Madlib en J-Dilla.

Die Madlibtrekjes herkennen we vooral in Every Now And Then en I Never Knew die er een erg vrolijk jazzy hip-hopkantje op na houden. Kunnen we u misschien nog een heerlijk zomergevoel aanmeten? Als hij toch samples gebruikt, dan komen ze uit oude series en films. Ze geven het geheel een extra humoristische knipoog. En vermits er verder geen vocalen op dit album staan, is een stem misschien welkom om het allemaal wat toegankelijker te maken.

In Diskorama! schallen de trompetten en laten de opzwepende discobeats een soulvol housespoor achter. Moeilijk om hier één duidelijke stijl op te plakken, maar dat hoeft misschien ook niet. We weten dat dit ons vooral op nachtelijke uren nog veel plezier zal bezorgen. Hij herhaalt dat nog op minstens even aanstekelijke wijze op Tusen Lysår Frem I Tid en titeltrack 1979.

Op Ten På en Ut I Svarte Natta zal misschien minder snel gedanst worden, maar wellicht wel meer worden weggedroomd. Ook hier blijft Mathias Stubø in klasse overeind en hanteert hij de mix van genres zoals hij die in zijn andere nummers gebruikt.

Voor ons alvast de verrassing van deze zomer. En we veronderstellen dat we van deze jongeheer de komende jaren nog veel mogen verwachten.