Matt Costa - Unfamiliar Faces

Brushfire Records

Matt Costa’s eerste werk overtuigde niemand minder dan Jack Johnson, die hem meteen intekende op zijn label Brushfire Records. Zijn tweede plaat, ‘Unfamiliar Faces’ is er eentje die ongetwijfeld ook de rest overtuigen zal.

Heeft u net als wij genoeg van de flauwe surfpop van Jack Johnson die met zijn nieuwste release pijnlijk duidelijk maakte dat de trukendoos leeg is? Dan is het tijd voor iets nieuws. Iets waarbij in slaap vallen geen reëel gevaar meer is. Verandering van spijs doet eten. Dat heeft Californische surfgod n°2 alvast goed in de oren geknoopt, ware het niet dat hij oorspronkelijk een skater is.

Net als mentor jack schrijft hij leuke, frisse en zomerse melodietjes die ook in een strandtent of uit een luidspreker in Oostende bad zouden mogen weerklinken. Maar in tegenstelling tot zijn beschermheer verkent hij de grenzen van zijn genre, door er extra elementen als mondharmonica en koperblazers aan toe te voegen. Het is minder laidback en meer een zoektocht naar perfectie in de song, wat een veel boeiender muzikaal relaas oplevert.

Never Looking Back heeft een licht countrytintje, maar het is niet al vrolijkheid wat de klok slaat. Trying to lose my mind is het introspectieve relaas van een singer-songwriter die na een donkere periode langzaam maar zeker uit het dal klimt. Uitschieters zijn zonder twijfel het aanstekelijke pianodeuntje van Mr Pitiful en de meezingstrofe van titelsong Unfamiliar Faces.

‘Unfamiliar Faces’ doet je verlangen naar de lichtere en luchtigere dagen, cocktails en barbecues en weet ook diezelfde sfeer op te wekken. Ze herinnert niet enkel aan zonniger tijden, maar straalt dat tegelijkertijd ook uit. Met een hoofd vol zomerherinneringen schreef Costa deze plaat in een groene kamer wat u, na het beluisteren, niet langer zal verbazen.

Costa zelf werd ooit gezegd dat hij moest stoppen met zo hard te proberen en zijn gevoel de vrije loop moest laten. Dat is exact wat hij doet en waar hij goed in blijkt te zijn. Zijn buikgevoel zit juist. De plaat wordt nooit vervelend of saai maar kabbelt rustig verder. Zelf wil hij niets liever dan zo onbekend mogelijk blijven. Zijn muziek is even ongecompliceerd en aangenaam als de persoon zelf.

Het album verwijst naar de andere kant van mensen. De kant die je niet vertrouwen kunt, niet kent, maar waar je helaas maar al te vaak mee in aanraking komt.
Met dit album toont Matt zijn andere kant en het moet ons van het hart: die kant bevalt ons best.