Matt Elliott - The Broken Man

Ici d'Ailleurs

Sinds mensenheugenis heeft de mens behoefte om alles in vakjes onder te brengen. Het is alsof een recensent of producer zich alleen maar kan legitimeren als hij een patent genomen heeft op een nieuwe, liefst supergespecialiseerde, nieuwe stroming. Matt Elliott schijnt een typische vertegenwoordiger te zijn van dark folk.

Het begint allemaal met Matt Elliott die in een of ander Andaloesische  peña een flamencodanseres traag op gang tracht te brengen. Na een lange inleiding daagt dan uit de verre diepten van Oh How We Fell de bij wijlen gebronzeerde stem van mijnheer Elliott op. Het wordt allemaal meteen een stuk somberder. Of darker, zo u wil.

In totaal staan er slechts zeven nummers – of zijn dit eerder composities of suites? – op deze donkere maar toch mooie cd.

Vast staat dat de productie het vakmanschap van Elliott niet hoeft op te fraaien. De gitaarpartijen, de ondersteunende instrumenten, de soms wat arty backgroundvocals, het is allemaal zonder al te veel franjes op tape gezet en het klinkt heerlijk magisch.

De grondtoon is natuurlijk folky: Elliotts gitaar staat centraal en zijn beheerste spel draagt elk nummer. Meer dan de teksten, die meestal na uitgebreide preludia of gevolgd door een serieuze coda, tot de luisteraar komen.

Soms is de tekst duidelijk vertolkt. Soms, zoals in How To Kill A Rose, beperken de vocalen zich tot een soort gezoem of geneurie, dat bijdraagt tot de sfeer van het nummer.

De meeste teksten zijn somber van inslag. Dust, Flesh and Bones gaat over eenzaamheid, This Is For is een bondige opsomming van moeilijke momenten in het leven van een mens. Het is ondertussen duidelijk,  Matt Elliott is niet bepaald een vrolijke Hans.

Soms is de muziek al voldoende om de wat zwaarmoedige sfeer van de plaat te illustreren. Luister maar naar het absolute pièce de résistance, If Anyone Tells Me “It’s Better To Have Loved And Lost Than Never To Have Loved At All” I Will Stab Them In The Face, een minutenlange ballade met niet al te veel tekst en een majestueuze improvisatie op piano van de Canadese Katia Labeque.

De nieuwe van Matt Elliott maakt het leven er zeker niet vrolijker op, maar het is evenmin een plaat van dertien in een dozijn. Dark folk dus toch, maar folk was beter geweest!