Matthew And The Atlas - Other Rivers

V2 Records

Is er nog plaats in het vakje “bands-met-een-banjo”? Ook Matthew And The Atlas vroeg het zich af en gebruikte op deze plaat dan ook meer dan folkinstrumenten en hun ellebogen om zich in de kijker te werken. 

De vergelijking ligt voor de hand natuurlijk. Iedereen denkt aan dezelfde band als het woord “banjo” valt. En als je dan ook nog eens in het voorprogramma van die band hebt gespeeld, vraag je er toch echt om. Of niet?

Het is lang stil geweest rond dit collectief dat zich verzamelde rond Matthew Hegarty. Het laatste wapenfeit dateert al van 2010 (de slechts vier nummers tellende ep ‘Kingdom Of Your Own’), maar de single Pale Sun Rose nestelde zich ergens in maart/ april van dit jaar in ons tijdelijke lijstje van favoriete songs van het moment.

Op die single bewijst Matthew And The Atlas dat ze de banjo op een zeer verfijnde manier kunnen inzetten. En de stem van Hegarty is veel beter dan die van Marcus Mumford. Hij heeft een vol, rauw stemgeluid. Bovendien leek hij gelaagdere songs te schrijven dan zijn veel bekendere collega’s en niet vies te zijn van het spaarzaam en gepast inzetten van wat elektronica.

De rest van de plaat spreekt dat zeker niet tegen. Nergens valt Matthew And The Atlas in herhaling. De band nam zijn tijd en dat merk je. Aan de andere kant is het wel vreemd dat een nummer To The North werd genoemd. Zo heette hun eerste ep destijds ook, maar het nummer heeft verder niets met dat oudje te maken.

Naast de single noteren we nog twee absolute hoogtepunten. Het eerste is het raadselachtige, donkere Out Of The Darkness, een van de eerste nummers, die werden vrijgegeven en zodoende een eerste getuige van de evolutie die de muziek van Matthew and the Atlas doormaakte.

Een volgend hoogtepunt  is het troostende Everything That Dies. Hier is de (vocale) gelijkenis tussen Marcus Mumford even straf als verwarrend, maar meteen is het ook een van de nummers, die het best aantonen dat Hegarty The Apple Logistic-software ontdekte. Heel knap is de percussie en het vrouwenkoortje die de song samen naar een climax sturen.

Zeker ook het vermelden waard is afsluiter Another Way waarin Matt Corby zijn falset uitleent en voor een bevreemdend duet zorgt.

Het mag duidelijk zijn dat Hegarty van onder het juk van Mumford and Sons wilde uit kruipen. Hij koos hiervoor de weg van de elektronica en dat draait verrassend goed uit. Hoe groot de invloed van producer Kevin Jones was, weten we niet, maar vast staat dat Matthew And The Atlas met deze plaat heel wat nieuwe zieltjes zullen winnen.

Matthew and the Atlas spelen vandaag op het Naked Song Festival in Eindhoven, Nederland.