Mavis Staples - If All I Was Was Black

Anti Records

Mavis Staples, ondertussen achtenzeventig jaar oud, is terug. ‘If All I Was, Was Black’ is de opvolger van een kloeke liveregistratie en onder meer Glen Hansard, Win Butler en Emmylou Harris zorgden voor een bijdrage. De Godmother of Soul laat met haar zeventiende studioalbum horen dat ze er nog steeds toe doet.

De tandem Tweedy/Staples blijkt ook nu weer een gouden combinatie. Tweedy is een veelschrijver die zoveel songs pent dat hij er geen blijf mee weet (zie ook uitstapjes zoals 'Sukirae' of de nakende reissues van Wilco met tonnen aan bonusmateriaal en extra’s). Ook deze keer schreef hij alle songs. Zo is er uiteraard wel een zeker evenwicht: Staples zorgde voor de teksten en samen schaafden ze het materiaal bij tot het uiteindelijke resultaat.

Straks staat haar een tournee met icoon Bob Dylan te wacten, die “Sweetheart” Staples nog steeds erg hoog heeft zitten. Terecht overigens, want wie de carrière van Staples erop nakijkt, ziet zo dat de jonge vrouw die destijds met The Staple Singers in de muziekbusiness terecht kwam, eigenlijk steevast muzikale kwaliteit heeft afgeleverd. Maar het vooruitziende oog en de helpende hand van Tweedy zorgden uiteraard voor een belangrijk duwtje in de rug. En beiden werkten al eerder samen, onder meer op ‘One True Vine’ en 'You Are Not Alone'. 

Met de titel van dit album hekelt Staples het door racisme en polarisatie geteisterde Amerika. Maar ‘If All I Was Was Black’ is vooral een album waar het spelplezier heerlijk vanaf spat. Opener Little Bit heeft een funky, organische groove, maar valt vooral op vanwege de vocale inkleding (backing vocals, koortjes,...). Zie het als een kruising van het speelse experiment van Wilco's ‘Schmilco’ (Who Told You That doet zijn voordeel met een hemels drumloopje) en de zoete, soulvolle stem van Staples.  

De sensuele vibes van de door congadrums ondersteunde titeltrack zorgen voor vuurwerk. Maar af en toe wordt er ook wat gas teruggenomen, zoals in het kalme Ain’t No Doubt About It, waarin Tweedy en Staples een duet aangaan. Peaceful Dream is een door handclaps ondersteunde akoestische gospel. En het grillige No Time For Crying zou zo geschreven kunnen zijn door Bob Dylan. 

Aan de basis van dit politiek getinte album ligt de ambitie om een vitale, positieve en hoopvolle kracht te laten horen. Het is een diep menselijk statement. (“There is evil in the world and there’s evil in me”, luidt het in Try Harder), maar de muziek staat voorop. Het zijn liedjes als Build A Bridge die hoop verklanken, die troost bieden in donkere tijden. Spirituele, doorleefde feelgoodsongs zoals We Go High hebben de kracht in zich om de wereld te veranderen. En zoals Staples zingt in de bluesy afsluiter All Over Again: “I’d do it all over again / I’d do the same thing / all over again”.

Missie meer dan geslaagd dus.