Maxïmo Park - Too Much Information

Daylighting

Omdat Maxïmo Park na nog geen jaar al met een nieuwe langspeler op de proppen kwam, voelden we frontman Paul Smith onlangs uitgebreid aan de tand. Over die nieuwe plaat, over de vrouwen die daarop voorkomen  en over de koers richting duisternis als ondertoon bijvoorbeeld. ‘Too Much Information’ klinkt namelijk behoorlijk bedrukt. Met shoegazende synths en gelijkaardige, neerslachtige vocals.

Give Get Take opent nog zoals we de Britten kennen. Van het kastje naar de muur via kletsende drums, enkele synths en poppy gitaren waar de stem van Paul Smith tussenwandelt. Maar daarna begint de ommekeer. Een zweem van duistere percussie en synthesizers, shoegazegitaren en deprimerende vocals drukken de sfeer tijdens Brain Cells (gratis download!). Het klinkt niet slecht. Integendeel, maar deze wending zagen we niet aankomen. Ook het kwalitatief mooie Leave This Island heeft dezelfde opzet.

In Lydia, The Ink Will Never Dry vindt de band de middenweg. Net als in het bij Interpol weggeslopen Midnight On The Hill of afsluiter Where We’re Going. Je voelt dat het hier gaat om wanhoop en gemiste kansen, maar toch houden ze de boel speels en binnen de pop-perken. Met My Bloody Mind, I Recognise The Light en Her Name Was Audre weten ze het tij zelfs nog een keer volledig te keren. Fans van het vroege werk hoeven dit experiment dus echt niet te vrezen.

Maar met Is It True? of het groteske Drinking Martinis tapt de groep terug uit dat nieuwe, donkerzwarte vaatje. Het vergt wat aanpassingstijd, maar al bij al leveren ze hier meer dan degelijk materiaal af. Het was dus met recht en rede dat ze dat vijfde studioalbum zo snel aan de wereld wilden tonen.