Maxophone - Live in Tokyo

Immaginifica

In 2013 droeg Toru Yamamoto van de Club Citta in Tokyo een festival op aan de Italiaanse progressieve rock. Naast het legendarische Museo Rosenbach kregen ook minder aansprekende namen de kans om nog eens voor het voetlicht te treden. Nochtans wordt het titelloze debuut van Maxophone erg hoog geacht in progkringen. Op ‘Live in Tokyo’ krijgt de band alle ruimte om te bewijzen waarom hun enige album uit 1975 niet vergeten mag worden.

Maxophone behaalde nooit dezelfde populariteit als zijn landgenoten van PFM, Banco en Le Orme. Misschien is dat wel omdat de band zich minder gelegen liet aan de klassieke, in operagek Italië dominante welluidende stijl. Maxophone was het anglofiele buitenbeentje dat zich laafde aan de bronnen van King Crimson, Jethro Tull en de Canterbury sound (denk aan Gentle Giant en National Health).

De diverse invloeden komen ook tot uiting in de line-up: de ene helft had een klassieke muzikale opleiding genoten, terwijl de andere een achtergrond in rock had. Op ‘Maxophone’ hoor je naast gitaren dus evengoed klarinet, hoorn, trompet, vibrafoon en elektrische piano. Het meest uitgesproken kenmerk van de band werd derhalve de klimaatwisseling tussen pastoraal en rock.

Die blaasinstrumenten zijn vandaag gesampled en op de toetsen gespeeld door Sergio Lattuada. Samen met zanger Alberto Ravasini vormt hij de kern van Maxophone, dat hier met drie nieuwe samoerai aantreedt voor een zoals altijd beleefd en aandachtig Japans publiek. Tracks uit het enige studioalbum worden afgewisseld met opnieuw gearrangeerde songs die nooit eerder werden opgenomen – zoals het lekker voortdenderende L’isola, origineel uit 1971.

Maar ook het pastorale is hun niet vreemd. Al Mancato Compleanno di una Farfalla is breekbaar mooi als een vlinder. Het origineel van Mercanti di Pazzie heeft betoverende passages op de harp, maar de harpiste werd getroffen door MS en haar partijen worden hier op de toetsen gespeeld.  

Met het gloednieuwe, in het Engels gezongen Guardian Angel kijkt de band zelfs naar de toekomst. Inzake raffinement moet het weinig onderdoen voor het klassieke werk, maar Maxophone moet je toch in hun moerstaal horen.

De habitat waar de band zich het best in thuis voelt, blijft evenwel de jazzrock uit Canterbury. Antiche Conclusioni Negre en Fase zijn de hoogtepunten op een live registratie die hopelijk de voorbode is van een nieuwe studioplaat.