Mayer Hawthorne - How Do You Do

Universal Republic

Ze zal nooit ophouden, de eeuwige discussie over wat goede of slechte muziek is. Meer nog, tegenwoordig worden er cd’s gepromoot onder het uitdrukkelijke label van "foute" muziek. Bovendien blijken ook muziekstijlen onderhevig aan modes en hebben ze allemaal hun periode : disco en punk in seventies, technopop in de nineties, maar er waren ook momenten voor sympho- en progrock, singer songwriters, enz. Soms lag het accent in Londen, soms in Memphis, Detroit of New Orleans. Niemand maalt erom en de wereld draait rustig door.

Een genre dat niet uit te roeien valt - en dat hoeft ook helemaal niet – is soulmuziek. De echte hoogdagen van Otis Redding, Barry White of Stevie Wonder zijn misschien voorbij, maar het genre brengt met de regelmaat van een beat toch nog zijn “worldwide” vedette voort. Zonder soul geen Joss Stone, geen Amy Whinehouse, geen Alicia Keys or “whoever more”.

En nu komt een nieuwe souladept aanwaaien vanuit de States, een zekere Mayer Hawthorne, volgens de foto’s op het hoesje, een “nette jongeman met een rokje aan”, maar laat dat vooral geen beletsel zijn.

Om het meteen duidelijk te communiceren: dit is een perfecte soulplaat. Mayer slaagt erin om op ‘How Do You Do’ elk cliché uit het genre te gebruiken zonder dat de luisteraar beseft dat het om clichés gaat. Dat is een hele krachttoer. De altijd aanwezige, maar toch soft genoeg klinkende bas, die ons wel doet bewegen maar niet agressief wordt zoals in drum ‘n’ bass, krijgt al in het openingsnummer Get To Know You de hoofdrol. Meteen is de toon dan gezet voor een zeer radiovriendelijke dansplaat die er bij de luisteraar ingaat als het zoetste gebak.

Hawthorne heeft een aangename, zachte tenor die hij af en toe ombuigt naar een kunstig falsetstemmetje, precies zoals het genre dat vraagt. Om een zo ruim mogelijk publiek te bereiken voegt Hawthonre handig het obligate duet toe. Dit keer mag Snoop Dogg meedoen op Can’t Stop en daardoor zal de “street credibility” van deze jonge, blanke soulster bij de “black audience” voldoende groot zijn om de zwarte radiostations te verleiden. Goed gezien! 

Te gepasten tijde worden er de nodige backgroundvocals aan toegevoegd. De blazers worden deskundig gearrangeerd. De gekke pakjes van de uitvoerders moet de luisteraar er zelf maar bij denken. Na de trage opener wordt het tempo opgetrokken in A Long Time en mogen de heupen echt losgegooid worden.

Dit plaatje is verduiveld knap gemaakt, volgens de regels van de kunst. Voortdurend krijgt men de indruk dat men het melodietje al eens gehoord heeft. Arrangementen lijken wel weggeplukt uit de catalogus van Motown Records en dat is misschien ook wel zo maar “that’s the way it goes” in dat genre.

Het is allemaal niet superboeiend, hoewel Finally Falling een drive heeft die het doet aanschurken tegen rhythm ‘n’ blues. Gepolijst weliswaar, maar “who cares”. Hooked klinkt zelfs nog iets steviger.

De wat tobberige consument zal hier misschien tekstueel geen meerwaarde in vinden, de notenanalyst zal wijzen op de zoveelste platgetreden muzikale paden, in You’re Not Ready komt Hawthorne wel heel dicht in de buurt van de zeemzoeterige sleper, die kan gemist worden. Het is allemaal waar maar niemand kan ontkennen dat dit zeer professioneel topwerk is.

In de ochtendkrant staat een bericht dat in België steeds meer discotheken verdwijnen. Hopelijk zullen er nog genoeg dansoorden overleven want Mayer Hawthorne heeft er de perfecte muziek voor geschreven.