Mazes - A Thousand Heys

Fatcat Records

Zolang het een even imponerende debuutplaat oplevert als ´A Thousand Heys´, zal je ons niet horen klagen dat Mazes weinig nieuwe regels popgeschiedenis schrijven. Zelfs niet wanneer ze de zoveelste Engelse groep zijn die dit jaar op het idee komt het geluid van bands als Guided By Voices, Pavement, en Eric´s Trip te kopiëren. Daarvoor is het jonge viertal uit Manchester simpelweg te charmant – en zijn hun liedjes te verslavend.

A Thousand Heys´ officieel al in april uitkwam, maakt de band in september pas een eerste oversteek naar het Europese vasteland. In Noord-Amerika werd eerder dit jaar wel al uitvoerig getourd in gezelschap van onder meer Deerhunter, Wavves en Dum Dum Girls. Niet geheel toevallig, want voortborduren op de nalatenschap van Amerikaanse lo-fi indiebands uit begin jaren negentig is in de mode. In dat opzicht vinden Mazes perfect aansluiting bij een nieuwe lichting Engelse groepen als Male Bonding en Yuck, die daar dit jaar al hoge ogen mee gooiden.

Wat je Mazes dient na te geven is dat hun muziek ondanks al die referenties nooit ouderwets klinkt. Integendeel, recht evenredig aan de hoeveelheid muzikale invloeden stijgt bij de luisteraar de bewondering voor de manier waarop al die bands gemakkelijk samensmelten in een fris, eigen geluid.

"When it was 1989 there were things that made me happy all the time", zingt Jack Cooper tijdens Summer Hits. Deze kwinkslag verwijst naar de huidige nostalgie naar twintig jaar geleden. De zanger zal, gezien zijn leeftijd, destijds vermoedelijk net hebben leren lopen. Juist dit jeugdige enthousiasme en niks-aan-de-hand-gevoel, perfect samengevat in de albumtitel, maken ´A Thousand Heys´zo aanstekelijk. De repeatknop lijkt te zijn uitgevonden voor dit soort platen.

Toch blijkt er bij nadere beluistering nog iets anders aan de hand te zijn. Het zijn niet louter het onschuldige spelplezier en de productie die indruk maken. Mazes hebben wel degelijk gevoel voor het schrijven van ambachtelijke popliedjes. Het gevaar in herhaling te vallen ontwijken ze behendig door een uitgekiende balans tussen uptempo en tragere nummers. In een half uur is het prijsschieten geblazen. Songs als Most Days, Bowie Knives, en Vampire Jive zijn opgebouwd volgens de gulden snede: ijzersterke hooks klaren de klus meestal al binnen een minuut of anderhalf, precies de aandachtsspanne van een peuter. Alleen de afsluiter Until I´m Dead, waarvan de outro ontaardt in een vrolijk meezingfeestje, overschrijdt de vier minuten.

Het pretentieloze karakter van deze verzameling zonnige powerpop maakt van ´A Thousand Heys´ een van de meest plezierige en hitgevoelige gitaarplaten van 2011. Met het vallen van de eerste bladeren is het seizoen voor zulke muziek officieus ten einde. Het is daarom zelfs maar de vraag of Mazes dit jaar überhaupt nog overtroffen kan worden.