Mazgani - Ladies and Gentlemen, Introducing...
Sonic Rendezvous
Mazgani is een Portugese singer-songwriter wiens twee eerste ep's nu gebundeld werden op de cd 'Ladies & Gentlemen, Introducing...'. Op de hoesfoto (in profiel) ziet hij er ietwat diabolisch uit met dat strakke zwarte haar en die puntige sik. Wij beelden ons in dat zijn bokkepoten en naar solfer stinkende staart net buiten het kader van de foto gevallen zijn. Op de foto op de achterzijde (frontaal) ziet hij er dan weer eerder uit als een handelsreiziger in haarverzorginsproducten. Het zal ons benieuwen.
We gaan er niet te veel woorden aan vuil maken: de eerste vijf nummers - Mazgani's tweede ep - klinken erg Tom Waits/John Hammond/Marc Ribot: handgeklap, voet- en ander gestamp als percussie, rauwe melodische gitaarriffs en een stem die slingert tussen comfortabel warm en demonisch bezeten.
Maar hoe leuk we het ook willen vinden, het is te veel een Waitskopie. Een beetje zoals al die zondagsschilders die de waterlelies van Monet gaan naschilderen. Leuk voor op de badkamer maar niet voor in de living.
De volgende vijf nummers - de eerste ep - lijken dan weer door iemand anders gemaakt te zijn. De Coldplay van 'Parachutes' klinkt erin door, en Somewhere Beneath This Sky heeft zelfs wat weg van Ozark Henry. Song Of The New Heart doet dan weer aan Cat Stevens denken. En zo hebben al die songs wel ergens wat samengepikt, met de nadruk op "gepikt".
Er is zelfs geen originele blend gemaakt van de invloeden. De bonustrack Slaughterhouse Of Love heeft de vocalen bij Antony van de Jonsons gehaald en als gitaarbegeleiding is vermoedelijk de basisdemo gebruikt. Lekker goedkoop. Muzikaal is er dus helemaal niks nieuws onder de zon bij Mazgani.
Nu, een singer/songwriter schrijft dus naar verluidt ook songs. En daar valt wel goed nieuws te rapen. Hoewel de man het nogal eens heeft over pijn en verdriet, Onze Lieve Heer en handen vasthouden om elkaar te gidsen, vallen zijn schrijfsels best te pruimen. "Let your lips blossom in a kiss/So the breeze may bring/The perfume that I miss" of "The taste of twilight on my tongue/The rusted sword of my strength/The burning wings of the dove/The wounded blade of my hand" klinken misschien wat vergezocht of te pseudopoëtisch, maar ondertussen zijn wij de simpele "I love you/I wanna/I wanna"-rockertjes zo beu als koude pap.
Een twijfelgeval dus, dat maar op één manier kan beslecht worden: als Mazgani er live of op een volgende plaat in slaagt die al te doorzichtige muzikale kopietjes achterwege te laten en een eigen stem te zoeken - hoe moeilijk kan dat zijn voor een Portugees met Iraanse roots? - willen wij zeker ons oor best nog eens te luisteren leggen.