MC Solaar - Géopoétique

Pias Records

Na tien jaar afwezigheid duikt de Franse rapper MC Solaar weer op. Met ‘Géopoétique’ laat hij verstaan dat hij dan wel ouder is geworden, maar nog lang niet uitverteld is.

De in Dakar, Senegal geboren MC Solaar laat op zijn achtste album horen dat hij zijn talent en zijn unieke blik op de wereld nog lang niet verloren is. De rapper mag op zijn vijftigste een dagje ouder zijn, de master of ceremony blijft een met een unieke stem gezegende taalvirtuoos die op ‘Géopoétique’ zowel terugblikt op het verleden als moedig vooruitkijkt.

De hoogdagen van de nineties (Bouge De Là, Caroline, Nouveau Western) liggen al even achter hem, maar met ‘Géopoétique’ teken hij voor een opvallende terugkeer. Wie zijn evolutie als songschrijver en muzikant volgde, merkte ongetwijfeld dat de productie slabakkende was. De albums die volgden op zijn klassiers leken eerder bandwerk (Cinquieme As, Mach 6, Chapitre 7) en zijn ster was duidelijk tanende. Een lange periode van bezinning, waarin Solaar het rustigeraan deed en ruimschoots de tijd nam, bleek nodig alvorens aan een nieuw werkstuk te beginnen.

Met ‘Géopoétique’ vult hij dan wel een jarenlang gemis, tegelijkertijd ontbreekt het hier aan de wilde opwinding van zijn debuutjaren. MC Solaar is opnieuw verhalenverteller en scherp observator met radde tong en streetwise lyrics.

In de afgelopen tien jaar is er veel veranderd. Reden genoeg om een aantal levenservaringen te documenteren. De catchy single Sonotone koppelt een Daft Punk-achtige discovibe aan zijn unieke rapstem en neemt het verouderingsproces onder de loep. Hoogtepunten op dit gevarieerde album zijn het vileine L’Attrape-Nigaud, dat richting Tricky neigt, het door piano gedomineerde Eksassaute, waarin het handelsleven centraal staat, en Les Mirabelles, een song tegen de setting van de wereldoorlog waarin een filosofisch geïnspireerde Solaar te horen is en zowel lome beats, reggaeflirts als luide rockgitaren opduiken.

Steeds vaker kijkt hij ook naar de jazz- en blueswereld. De openingstrack Intronisation (“Si le rap excelle, le jazz en est l’étincelle”) of J.A.Z.Z. en de door Gainsbourg beïnvloede titeltrack Géopoétique zijn daar bewijzen van.

Solaar voelt zich bevrijd en ontspannen. Hij hoeft niet meer zo nodig op de barricades te staan. En dus brengt de urban poet een album dat muzikaal alle richtingen uitgaat, maar toch consistent genoeg is. Met ‘Géopoétique’ combineert MC Solaar de dichterlijke stem met de harde werkelijkheid. Tot die conclusie kom je als je de teksten erop naslaat en de talloze personages, die de rapper in zijn songs opvoert, analyseert. In het wat al te opzichtig naar de hitlijsten lonkende Adam & Eve of Jane & Tarzan heeft hij het bijvoorbeeld over sociale relaties. En in La Clé stipt hij het vasthouden aan het eigen, grote gelijk aan  (“Je me suis enfermé / pourtant j’avais la clé”).

MC Solaar is duidelijk nog steeds één van de grote Europese sterren van de rapwereld.